دوران الیگوسن در مورد چه چیزهایی است؟
دوره الیگوسن، سومین و آخرین بخش بزرگ جهان در دوره پالئوژن (65.5 میلیون تا 23 میلیون سال پیش)، که بازه زمانی بین 33.9 میلیون تا 23 میلیون سال پیش را در بر می گیرد.برای مطالعه کامل مقاله با محله علمی آندرومدامگ همراه باشید.
دوره الیگوسن به دو عصر و مراحل سنگی مربوط به آنها تقسیم می شود: روپلین و چتی تقسیم می شود. پس از دوران ائوسن و پس از آن دوران میوسن، اولین دوره از دوره نئوژن، قرار گرفت. واژه الیگوسن از یونانی مشتق شده است و به معنای «عصر چند شکل اخیر» است که به پراکندگی تعداد جانوران مدرنی که در آن زمان به وجود آمده اند، اشاره دارد.
در اروپای غربی آغاز الیگوسن با تهاجم به دریا مشخص شد که نرم تنان جدید مشخصه آن دوران را با خود آورد. با این حال، شرایط دریایی برای مدت طولانی وجود نداشت و شرایط آب شور و شیرین به زودی حاکم شد. این چرخه دریایی و به دنبال آن ایجاد محیط های آب شور و سپس آب شیرین، در طول الیگوسن تکرار شد. رسوبات کف دریای تتیان باستانی که بخشی از اوراسیا را در دوران الیگوسن پوشانده بود، در اوایل توسعه کوه های آلپ اروپایی تغییر شکل دادند.
به نظر می رسد آب و هوای الیگوسن معتدل بوده و بسیاری از مناطق از شرایط آب و هوایی نیمه گرمسیری برخوردار بوده اند. علفزارها گسترش یافتند و مناطق جنگلی در این مدت کاهش یافت، در حالی که پوشش گیاهی استوایی در امتداد مرزهای دریای تتیان شکوفا شد. شرایط گرم و باتلاقی بر بیشتر آلمان فعلی حاکم بود و ذخایر گسترده ای از زغال سنگ زغال سنگ تشکیل شد.
یک گروه برجسته از موجودات دریایی الیگوسن، روزن داران بودند، پروتیست هایی شبیه آمیب ها، اما دارای یک ساختار پیچیده و اغلب آهکی یا پوسته بودند. در میان روزن داران به خصوص برجسته، نومولیت ها (روزن داران بزرگ و عدسی شکل) بودند. سایر اشکال دریایی اساساً از نظر جنبه مدرن بودند. زندگی بی مهرگان زمینی فراوان و متنوع بود. نهرها و نهشته‌های دریاچه در جزیره وایت در انگلستان حاوی بقایایی از موریانه‌ها و سایر حشرات هستند که اغلب به خوبی حفظ شده‌اند. در بالتیک، بسیاری از اشکال حشرات الیگوسن، از جمله پروانه‌ها، زنبورها، مورچه‌ها و عنکبوت‌ها در کهربا نگهداری می‌شوند.
جانوران مهره داران زمینی الیگوسن متنوع و فراوان هستند و از آمریکای شمالی، اروپا، آفریقا و آسیا شناخته شده اند. مهره داران قاره های شمالی دارای جنبه ای اساساً مدرن هستند که بیشتر نتیجه انقراض مهره داران باستانی در پایان دوره ائوسن است تا ظهور اشکال جدید. شباهت‌های بین فون‌های مختلف مهره‌داران الیگوسن اولیه قاره‌های شمالی نشان‌دهنده تبادل نسبتاً آزاد جانوران است، اما فون‌های الیگوسن بعدی درجه بیشتری از استان‌گرایی را نشان می‌دهند. خوک‌های اولیه و پیکاری اولین بار در اروپا در اوایل الیگوسن ظاهر شدند و در اواخر دوران به آمریکای شمالی رسیدند. خفاش ها در طول الیگوسن گسترده تر شدند و حداقل به صورت محلی فراوان شدند. فضولات آنها در غارها به تشکیل رسوبات فسفات گسترده ای کمک کرد که اکنون در بسیاری از مناطق از نظر اقتصادی قابل توجه است.
در سرتاسر دوران، گروه های امروزی گوشتخواران و گیاهخواران متنوع و فراوان شدند. بزرگترین پستاندار خشکی تمام دوران، Indricotherium (نوعی کرگدن بدون شاخ غول پیکر)، از آسیا و اولین ماستودون ها از مصر شناخته شده اند. در آمریکای شمالی، اسب‌های بدوی از جمله اسب‌های سه انگشتی مانند Mesohippus و Miohippus در حال تکامل بودند. بیشورهای اولیه نیز در اواخر الیگوسن ظاهر شدند.
قدیمی ترین شکل میمون مانند، Parapithecus، از نهشته های الیگوسن در مصر شناخته شده است، که همچنین بقایای انواع مختلفی از میمون های دنیای قدیم را به وجود آورده است. اولین میمون های دنیای جدید از نهشته های الیگوسن اواخر در آمریکای جنوبی شناخته شده اند. در طول الیگوسن، آمریکای جنوبی از آمریکای مرکزی و شمالی جدا شد و جانوران پستانداران منحصر به فردی در آنجا توسعه یافت. شایان ذکر است، بسیاری از پستانداران آمریکای جنوبی در الیگوسن، توازی شدیدی را در سازگاری با اشکالی که در سایر نقاط جهان یافت می‌شوند و ارتباط نزدیکی با آنها ندارند، از خود نشان می‌دهند.