رابرت بونزن، به طور کامل رابرت ویلهلم بونزن، (زاده 30 مارس 1811، گوتینگن، وستفالن [آلمان] – درگذشت16 اوت 1899، هایدلبرگ)، شیمیدان آلمانی که به همراه گوستاو کیرشهف، در حدود سال 1859 مشاهده کردند که هر عنصر نوری از خود ساطع می کند. برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید.
طول موج مشخصه چنین مطالعاتی زمینه تجزیه و تحلیل طیف را باز کرد که در مطالعه خورشید و ستارگان اهمیت زیادی پیدا کرد و همچنین بونزن را تقریباً بلافاصله به کشف دو فلز گروه قلیایی، سزیم و روبیدیم سوق داد.
بعد از گرفتن دکتری. بونزن در شیمی در دانشگاه گوتینگن (1830) در دانشگاه های ماربورگ و برسلاو و جاهای دیگر تدریس کرد. به عنوان استاد در هایدلبرگ (1852-1899)، او یک مدرسه عالی شیمی ایجاد کرد. او هرگز ازدواج نکرد، برای شاگردانش که محبوبیت زیادی با آنها داشت و آزمایشگاهش زندگی کرد. او عمدتاً به کارهای تجربی و تحلیلی می پرداخت.
او پادزهری برای مسمومیت با آرسنیک در اکسید آهن تازه رسوب داده شده یافت (1834). در سال 1837 او تنها سرمایه گذاری قابل توجه خود را در زمینه شیمی آلی با مطالعه ترکیب بسیار سمی حاوی آرسنیک کاکودیلیک آغاز کرد. طی شش سال کار با آن، بینایی یک چشم خود را بر اثر انفجار از دست داد و نزدیک بود خود را بر اثر مسمومیت با آرسنیک بکشد. تحقیقات او منجر به مطالعات سودآور ترکیبات آلی فلزی توسط شاگردش ادوارد فرانکلند شد. در نهایت، بونزن تحقیقات ارگانیک را در آزمایشگاه خود ممنوع کرد.
مطالعات بونزن در مورد ترکیب گازهای خارج شده از کوره های بلند نشان داد که 50 تا 80 درصد یا بیشتر از گرما هدر می رود و منجر به توضیح روش های اندازه گیری حجم گازها در تنها نشریه خود، Gasometrische Methoden (1857) شد.
در سال 1841 او یک سلول الکتریکی کربن روی (باتری) که به نام خود شناخته می شود اختراع کرد. او برای اندازه گیری نور تولید شده توسط آن، نورسنج نقطه ای (1844) را توسعه داد. او اولین کسی بود که منیزیم را در حالت فلزی بدست آورد و خواص فیزیکی و شیمیایی آن را مطالعه کرد و درخشندگی و کیفیت واکنش (اکتینیک) شعله را در هنگام سوختن منیزیم در هوا نشان داد.
بونزن همچنین پمپ فیلتر (1868)، گرماسنج یخ (1870) و گرماسنج بخار (1887) را اختراع کرد. اگرچه به طور کلی او را با اختراع مشعل بونزن نسبت می‌دهند، اما به نظر می‌رسد که او فقط به شکلی جزئی در توسعه آن مشارکت داشته است.