محیط بین ستاره ای چیست؟
محیط بین ستاره ای، منطقه ای بین ستارگان که حاوی ابرهای گسترده و پراکنده ای از گازها و ذرات جامد کوچک است. چنین مواد ضعیفی در محیط بین ستاره ای منظومه راه شیری، که زمین در آن قرار دارد، حدود 5 درصد از کل جرم کهکشان را تشکیل می دهد. برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید.
محیط بین ستاره ای در درجه اول با گاز هیدروژن پر شده است. مقدار نسبتاً قابل توجهی هلیوم نیز به همراه درصد کمتری از موادی مانند کلسیم، سدیم، آب، آمونیاک و فرمالدئید شناسایی شده است. مقادیر قابل توجهی از ذرات گرد و غبار با ترکیب نامشخص نیز وجود دارد. علاوه بر این، پرتوهای اولیه کیهانی در فضای بین ستاره‌ای حرکت می‌کنند و میدان‌های مغناطیسی راه خود را در بیشتر منطقه می‌گذرانند.
در بیشتر موارد، ماده بین ستاره‌ای در غلظت‌های ابری رخ می‌دهد که گاهی به اندازه کافی متراکم می‌شوند تا ستاره‌ها را تشکیل دهند. این ستارگان، به نوبه خود، به طور مداوم جرم خود را از دست می دهند، در برخی موارد از طریق فوران های کوچک و در برخی دیگر در انفجارهای فاجعه آمیز به نام ابرنواخترها. بنابراین، این جرم به محیط بین ستاره‌ای باز می‌گردد، جایی که با ماده‌ای که هنوز ستاره‌ها را تشکیل نداده‌اند، مخلوط می‌شود. این گردش ماده بین ستاره ای در میان ستارگان تا حد زیادی میزان عناصر سنگین تر در ابرهای کیهانی را تعیین می کند. ماده میان ستاره‌ای در کهکشان راه شیری عمدتاً در بخش‌های بیرونی منظومه (یعنی بازوهای مارپیچی) یافت می‌شود که شامل تعداد زیادی ستاره و سحابی‌های جوان نیز می‌شود. این ماده به شدت در یک صفحه متمرکز شده است، منطقه ای مسطح که معمولاً به عنوان قرص کهکشانی شناخته می شود.
این بخش با چندین روش بررسی می شود. تا اواسط قرن بیستم، تقریباً تمام اطلاعات با تجزیه و تحلیل تأثیرات ماده بین ستاره ای بر نور ستاره های دوردست با کمک تلسکوپ های نوری به دست می آمد. از اوایل دهه 1950، تحقیقات زیادی با تلسکوپ های رادیویی انجام شده است که اخترشناسان را قادر می سازد امواج رادیویی ساطع شده از اجزای مختلف محیط بین ستاره ای را مطالعه و تفسیر کنند. به عنوان مثال، اتم های هیدروژن خنثی (یعنی غیریونیزه) مقادیر بسیار کمی از انرژی رادیویی با طول موج خاص را جذب یا ساطع می کنند – یعنی 21 سانتی متر. با اندازه گیری در این نقطه و مقایسه با طول موج های نزدیک، می توان ابرهای هیدروژنی جذب کننده یا تابشی را تشخیص داد.
انتشارات نوری و رادیویی بیشتر اطلاعات را در مورد محیط بین ستاره ای ارائه کرده است. در سال‌های اخیر، استفاده از تلسکوپ‌های فروسرخ در رصدخانه‌های ماهواره‌ای در حال چرخش نیز به آگاهی از ویژگی‌های آن، به ویژه فراوانی نسبی عناصر تشکیل‌دهنده کمک کرده است.