آلن سندیج به طور کامل آلن رکس سندیج (متولد 18 ژوئن 1926، آیووا سیتی، آیووا، ایالات متحده – درگذشت 13 نوامبر 2010، سن گابریل، کالیفرنیا)، ستاره شناس آمریکایی که تلاش گسترده ای را برای تعیین ثابت هابل انجام داد، این مورد چیزی است که نشان می دهد جهان در حال انبساط است. برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرومدا مگ همراه باشید.
او همچنین کارهای اولیه مهمی را روی منابع رادیویی شبه ستاره‌ای (اختروش‌ها) انجام داد، اجرام ستاره‌مانند بسیار دور که می‌توانند ساطع کننده‌های قوی امواج رادیویی باشند.
سندیج در سال 1948 مدرک لیسانس فیزیک را از دانشگاه ایلینوی در اوربانا و دکترای نجوم را از موسسه فناوری کالیفرنیا در پاسادنا در سال 1953 دریافت کرد. در دوران تحصیلات تکمیلی، از سال 1950دستیار رصدی ادوین هابل، ستاره شناس آمریکایی بود. مرگ هابل در سال 1953 رقم خورد. او در سال 1952 به عضویت کارکنان رصدخانه هیل (در حال حاضر رصدخانه های کوه ویلسون و پالومار) در کالیفرنیا درآمد و بیشتر تحقیقات خود را در آنجا انجام داد. با پیگیری کار نظری چندین ستاره شناس در مورد تکامل ستارگان، سندیج به همراه هارولد ال. جانسون در اوایل دهه 1950 نشان داد که ویژگی های مشاهده شده نور و رنگ درخشان ترین ستارگان در خوشه های کروی مختلف نشان می دهد که خوشه ها می توانند مرتب شوند. به ترتیب با توجه به سن آنها این اطلاعات بینشی از تکامل ستارگان و ساختار کهکشانی ارائه کرد.
از سال 1958 و در بیشتر دوران حرفه‌ای‌اش، تمرکز اصلی تحقیقات سندیج بر تعیین ثابت هابل، یعنی سرعت انبساط جهان بود. سندیج و همکارانش – از جمله اخترشناس سوئیسی گوستاو تامن – با استفاده از روش‌های مختلف فاصله تا بسیاری از کهکشان‌ها را اندازه‌گیری کردند. مقدار متوسط ثابت هابل که از این اندازه‌گیری‌های مختلف به دست می‌آید، حدود 50 کیلومتر در ثانیه در هر مگاپارسک بود. (یک مگاپارسک 3.26 میلیون سال نوری است.) این با مقدار 100 کیلومتر بر ثانیه در هر مگاپارسک تعیین شده توسط ستاره شناس آمریکایی فرانسوی الاصل جرارد دو واکولور و همکارانش در تضاد است. بحث در مورد اینکه کدام یک از این دو مقدار صحیح است، چندین دهه به طول انجامید و تا اواخر دهه 1990 حل نشد، درست زمانی که داده های تلسکوپ فضایی هابل مقدار 72 کیلومتر بر ثانیه در هر مگاپارسک را یافت.
سندیج همچنین در مطالعه منابع رادیویی شبه ستاره‌ای، با مقایسه موقعیت دقیق منابع رادیویی با نقشه‌های آسمان عکاسی و سپس استفاده از یک تلسکوپ نوری بزرگ برای یافتن منبع ستاره‌مانند بصری در نقطه‌ای که امواج رادیویی قوی منتشر می‌شوند، پیشرو شد. سندیج بعداً دریافت که برخی از اجرام دوردست ستاره مانند با خصوصیات مشابه، منابع رادیویی نیستند. او همچنین دریافت که نور از تعدادی از منابع به سرعت و به طور نامنظم در شدت تغییر می کند.
ساندج افتخارات متعددی از جمله جایزه کرافورد آکادمی سلطنتی علوم سوئد (1991) را دریافت کرد.