نیبیرو سیاره ای ناشناخته چه خصوصیاتی دارد
نیبیرو سیاره ای ناشناخته است که تصور می شد در پایان همان سال با زمین برخورد می کند. اما علیرغم این هیاهو هیچ شواهد علمی مبنی بر وجود این سیاره وجود ندارد.برای مطالعه کامل مقاله تا انتها با مجله عملی آندرومدا مگ همراه باشید.
با پایان دادن به تقویم مایاها، شایعات مختلفی در مورد راههای پایان جهان در سال 2012 منتشر شد. یکی از بخش های مهم در این مورد، سیاره نیبیرو بود سیاره ای که تصور می شد در پایان همان سال با زمین برخورد می کند. اما علیرغم این هیاهو هیچ شواهد علمی مبنی بر وجود این سیاره وجود ندارد و البته ، سیاره ما در سال 2012 بدون جذب ضربه ای بزرگ، جان سالم به در برد.
کارکنان ناسا توانسته اند با نیبیرو ارتباطاتی برقرار نمایند. به دلیل این ادعای ارتباطی، مقامات آژانس فضایی بیانیه ای ارائه دادند و گفتند كه هیچ سیاره بزرگی قصد نابودی زمین در سال 2012 را ندارد.
و ما همچنین در مورد جهان فرضی دیگری صحبت خواهیم کرد که ممکن است در منظومه بیرونی به عنوان سیاره نهم وجود داشته باشد.
ریشه های مربوط به نیبیرو
داستان در سال 1976 آغاز شد، هنگامی که زکریا ستچین “سیاره دوازدهم” را نوشت کتابی که از ترجمه منحصر به فرد ستچین از خط میخی سومری برای شناسایی سیاره نیبیرو نوشته شده بودو سیاره دوازدهم سیاره ای است که هر 3600 سال به دور خورشید می چرخد. چند سال بعد، نانسی لیدرکه یک روانشناس است. اعلام کرد که بیگانگانی به او هشدار داده اند که این سیاره در سال 2003 با زمین برخورد می کند. پس از یک سال بدون هیچ برخوردی، تاریخ نابودی زمین به 2012 منتقل شد، جایی که به پایان دوره طولانی شمارش قوم مایا مرتبط بود.
هنگامی که دنباله دار النین در سال 2011 ظاهر شد، بسیاری نگران بودند که این سیاره همان نیبیرو می باشد، علی رغم این واقعیت که سیارات و دنباله دارها در زیر تلسکوپ بسیار متفاوت ظاهر می شوند.
اما این دنباله دار به جای برخورد با زمین، خیلی نزدیک خورشید رفت و تکه تکه شد. تکه های باقیمانده در طی 12000 سال آینده به مسیر خود به منظومه شمسی ادامه خواهند داد، وهنوز یک قطعه دنباله دار هستند و یک سیاره منسجم به حساب نمی آیند
آیا شواهدی در مورد نیبیرو وجود دارد؟
طرفداران این سیاره ساختگی خاطر نشان می کنند که در سال 1984، مقاله ای منتشر شد که در آن چندین منبع مادون قرمز بدون چیزهایی را مورد بررسی قراردادند چنین بررسی هایی در نجوم معمول است و معمولاً شامل پیگیری هایی است که به طور جداگانه منابع جالب تر را شرح می دهد. در بررسی های سال 1984، بیشتر منابع کهکشان های دور مشخص شد. هیچکدام به عنوان سیاره شناخته نشد. هردومقاله نیز به راحتی در دسترس عموم قرار دارد.
سیاره ای با مداری غیر عادی که گردش آن به 3600 سال طول می کشد باعث ایجاد ناپایداری در منظومه خورشیدی 4.5 میلیارد ساله ما می شود. تنها پس از چند بار سفر ، گرانش آن باعث اختلال قابل ملاحظه ای در سایر سیارات می شود که با فشارهای گرانشی خود، مدار فرضی جهان را به میزان قابل توجهی تغییر می دهد.
هر کسی می تواند ساده ترین و قابل اثبات ترین شواهدی را که بر وجود نیبیرو هست استدلال کند البته طبق اطلاعات موجود، سیاره ای با مدار 3600 ساله که باید در سال 2012 به زمین برخورد میکرد باید در دسترس نیز قرار داشته باشد.
با این حال ، صدها هزار ستاره شناس آماتور در سراسر جهان وجود دارد و بسیاری از آنها با تلسکوپ خودشان جهان را رصد می نمایند. علاوه بر این، بیشتر هزاران ستاره شناس حرفه ای نه با دولت بلکه با دانشگاه های خصوصی مرتبط هستند.
دیوید موریسون، ستاره شناسی در سال 2012 اشاره کرد که “ناسا و دولت آمریکا بیشتر اطلاعات خود را از منجمان خارجی میگیرند و با آنها به تبادل اطلاعات میپردازند.
بین ستاره شناسان آماتور و حرفه ای، افراد زیادی هستند که متوجه یک “ستاره” جدید در آسمان شده اند.
چیزی برای ترسیدن وجود ندارد
طبق گزارش های انجام شده در سراسر اینترنت که اغلب باعث ایجاد ترس می شود، ولی باید بدانید که این گزارش ها اصلا منبع علمی ندارند نیستند و صدها سال است که مردم دم به دم می گویند که پایان زمان فرا رسیده است.
شایعاتی مانند آتش سوزی در سراسر اینترنت و دیگر جاها پخش میگردد، اما همین فناوری می تواند بررسی شواهد علمی درباره چنین رویدادهایی را بیش از هر زمان دیگری آسان کند.
سیاره نهم
با وجود همه موارد فوق، در واقع ممکن است دنیایی بزرگ و ناشناخته در اعماق تاریک و سرد منظومه شمسی بیرونی کمین کرده باشد. شواهد مربوط به این “سیاره نهم” مانند یک فرض در طول چند سال گذشته بوده است، زیرا ستاره شناسانی مانند مایک براون، کنستانتین باتیگین، اسکات شپارد و چاد تروخیلو به خوشه های عجیب و غریب در مدار اجرام کوچک فراتر از نپتون نیز پی برده اند. به گفته این محققان، بهترین توضیح در این مورد این است که در دور تا دور خورشید نیز یک سری آشفتگی هایی وجود دارد و این آشفتگی ها تا مرز پلوتون پیشرفته است.
محاسبات نشان می دهد که این سیاره نهم ممکن است حدود 10 برابر جرم بیشتری از زمین داشته باشد و به طور متوسط 600 بار از خورشید دورتر از سیاره ما بچرخد. ستاره شناسان سراسر جهان در حال رصد آسمان با تلسکوپ های قدرتمند هستند و سعی می کنند سیاره نهم را شناسایی نمایند.
سرانجام یادداشتی از براون و باتیگین بود و جهان فرضی را “سیاره نهم” نامیدند زیرا اگر کشفی صورت گیرد که عجیب باشد پلوتون را به عنوان سیاره نهم معرفی می نمایند (ولی اتحادیه بین المللی نجوم در سال 2006 پلوتو را بعنوان یک سیاره کوتوله طبقه بندی کرد) اما برخی از محققان (و بسیاری از افراد غیر معمول) هنوز پلوتون را نهمین سیاره می دانند و بنابراین از اصطلاح “سیاره X” استفاده می کنند.
این می تواند گیج کننده باشد زیرا “سیاره X” همچنین اصطلاحی برای دنیایی بود که زمانی تصور می شد مسئول اتفاقات عجیب و غریب در مدارهای اورانوس و نپتون است. پرسیوال لوول، ستاره شناس آمریکایی این نظریه را ارائه کرد و در اوایل قرن بیستم به دنبال سیاره X بود. (با این حال، کشف پلوتو در سال 1930 توسط کلاید تامبو فرضیه لوول را تأیید نکرد، زیرا پلوتو آنقدر بزرگ نیست که بتواند اورانوس و نپتون را به همان شکلی که لاول تصور می کرد، بچرخاند.)
در هر صورت، سیاره نهم (یا سیاره X )، ممکن است واقعاً وجود داشته باشد، و قرار نیست زمین را نابود کند. بنابراین، بسیار متفاوت از نیبیرو افسانه ای می باشد.