زباله های فضایی و اثرات آن
زباله های فضایی، آشغال های فضایی، ماده مصنوعی نیز نامیده می شود که به دور زمین می چرخد اما دیگر عملکردی ندارد. این ماده می تواند به اندازه یک مرحله موشک دور انداخته شده یا به اندازه یک تراشه میکروسکوپی از رنگ باشد. بیشتر بقایا در مدار زمین به مقدار کم، در فاصله ۲۰۰۰ کیلومتری (۱۲۰۰ مایل) از سطح زمین قرار دارند. با این حال، برخی از این مواد را می توان در مدار زمین ثابت ۳۵،۷۸۶ کیلومتری (۲۲،۲۳۶ مایل) بالاتر از خط استوا یافت، پس اگر شما هم علاقه مند هستید که بدانید زباله های فضایی چه اثراتی دارند تا انتهای مقاله با آندرومدا مگ همراه باشید.
از سال ۲۰۲۰ ، شبکه نظارت فضایی ایالات متحده بیش از ۱۴۰۰۰ قطعه بقایای فضایی بزرگتر از ۱۰ سانتی متر (۴ اینچ) را ردیابی می کرد. تخمین زده می شود که در حدود ۲۰۰۰۰۰ قطعه بین ۱ تا ۱۰ سانتی متر (۰.۴ و ۴ اینچ) در عرض وجود دارد و می تواند میلیون ها قطعه کوچکتر از ۱ سانتی متر باشد. اینکه چه مدت طول می کشد تا قطعه ای از بقایای فضایی به زمین برگردد به ارتفاع آن بستگی دارد. اجسام زیر ۶۰۰ کیلومتر (۳۷۵ مایل) چندین سال قبل از ورود دوباره به جو زمین می چرخند. اجرام بالاتر از ۱۰۰۰ کیلومتر (۶۰۰ مایل) قرن ها در مدار هستند.
به دلیل سرعتهای بالا (تا ۸ کیلومتر در ثانیه) که در آن اجرام به دور زمین می چرخند ، برخورد حتی با یک قطعه کوچک از زباله های فضایی می تواند به یک فضاپیما آسیب برساند. به عنوان مثال ، شیشه های شاتل فضایی اغلب مجبور به تعویض شدند زیرا در اثر برخورد با زباله های ساخته شده توسط انسان کمتر از ۱ میلی متر (۰.۰۴ اینچ) آسیب دیده است. (وقتی در مدار است، شاتل فضایی برای محافظت از محفظه خدمه جلو، به جلو حرکت می کند.)
میزان زباله های موجود در فضا ، پروازهای فضایی خدمه ای وبدون سرنشین را مورد تهدید قرار میدهد. خطر برخورد فاجعه بار شاتل فاضیی با تکه ایا ز زباله های فضایی ۱ در ۳۰۰ بود.(برای انجام این ماموریت ها توسط تلسکوپ هابل ، مدار اصلی به مقدار بالاتر در خطر ۱ در مقدار ۱۸۵ بود. اگر احتمال برخورد قطعه ای از زباله ها با ایستگاه فضایی بین المللی بیشتر از مقدار ۱ در ۱۰۰۰۰۰ باشد فضانوردان برای جلوگیری از برخورد با آنها مانور جلوگیری از برخورد با زباله های فضایی را انجام میدهند که در آن مدار ایستگاه بین المللی فضایی بالاتر می رود. در ۲۴ ژوییه ۱۹۹۶، اولین برخورد ماهواره عملیتی و قطعه ای از زباله های فضایی در اثر برخورد قطعه ای در بخش بالایی موشک آریان اروپا با سریس، بخش میکرو ماهواره فرانسوی رخ داد. بخش سریس( (Cerise آسیب دیده بود اما به کار خود ادامه داد. اولین تصادفی که یک ماهواره عملیاتی را نابود کرد ، در 10 فوریه 2009 اتفاق افتاد ، هنگامی که ایریدیوم 33 ، یک ماهواره ارتباطی متعلق به شرکت آمریکایی موتورولا ، با Cosmos 2251 ، ماهواره ارتباطی نظامی غیرفعال روسیه، در حدود 760 کیلومتری (470 مایل) بالاتر از شمال سیبری برخورد کرد، هر دو ماهواره را متلاشی می کند.
بدترین واقعه زباله های فضایی در 11 ژانویه 2007 اتفاق افتاد ، هنگامی که ارتش چین ماهواره Fengyun-1C را با آزمایش یک سیستم ضد ماهواره منهدم کرد، بیش از 3000 قطعه یا بیش از 20 درصد از زباله های فضایی ایجاد کرد. در طی دو سال، آن قطعات از مدار اصلی Fengyun-1C پخش شده و ابری از زباله های زمینی را به وجود آورده اند كه كاملا زمین را محاصره كرده و برای دهه ها دوباره به جو وارد نمی شود. در 22 ژانویه 2013 ، ماهواره روسی با لیزر BLITS (لنز های توپی در فضا) با تغییر ناگهانی در مدار خود و چرخش آن ، باعث شد دانشمندان روسی ماموریت را کنار بگذارند. اعتقاد بر این بود که مقصر برخورد بین BLITS و تکه ای از بقایای Fengyun-1C بوده است. قطعاتی از Fengyun-1C ،ایریدیوم 33 و Cosmos 2251 حدود نیمی از بقایای زیر 1000 کیلومتر (620 مایل) را تشکیل می دهند.
(RemoveDEBRIS) همچنین سعی کرد یک بادبان کش را برای کاهش سرعت ماهواره آزمایش کند تا بتواند دوباره به جو وارد شود ، اما بادبان موفق به استقرار نشد. ماهواره هایی که در مدار زمین ثابت قرار دارند و در پایان ماموریت های خود هستند ، گاهی اوقات به مدار «قبرستان» 300 کیلومتری (200 مایل) بالاتر منتقل می شوند.