اسکای لب اولین ایستگاه فضایی ایالات متحده
اسکای لب اولین ایستگاه فضایی ایالات متحده، در 14 ماه مه 1973 به مدار زمین پرتاب شد. سه خدمه متوالی از فضانوردان بازدید کننده از سازگاری بدن انسان با محیط فضایی در آنجا شروع به تحقیق نمودند، خورشید را با جزئیات بی سابقه ای مطالعه کردند و پیشگامان مشاهدات منابع زمینی شدند.برای مطالعه بیشتر تا انتهای مقاله با مجله علمی آندرومدا مگ همراه باشید.
Skylab نتیجه برنامه های آپولو بود که توسط اداره ملی هوا و فضا (ناسا) در سال 1965 تنظیم شد تا سفینه ها و سیستم های توسعه یافته برای برنامه فرود آمریكا بر روی ماه را با انواع ماموریت های علمی تطبیق دهد.
اسکای لب به عنوان اولین قدم برای ایجاد یک سکوی سرنشین دار طولانی مدت در فضا، از موشک سترن 5 استفاده کرد که مرحله سوم آن با دو عرشه به عنوان زیستگاه وبخش مداری آماده استفاده، و فرماندهی و خدمات ماژول های فضاپیمای آپولو، که خدمه ایستگاه بودند به مقصد منتقل شدند.
طول Skylab 30.2 متر (99 فوت) و قطر 6.7 متر (22 فوت) و جرمی در حدود 75000 کیلوگرم (165000 پوند) داشت. Skylab اگرچه توسط منابع مصرفی خود به همان شیوه ایستگاه های سالیوت نسل اول اتحاد جماهیر شوروی محدود بود ، اما بسیار گسترده تر و قادر به تحقیقات بیشتر بود. ابزار اصلی علمی آن، تلسکوپ کوه آپولو ، تعدادی تلسکوپ مولفه و سایر دستگاه ها را برای رصد خورشید در طیف وسیعی از طیف الکترومغناطیسی، از نور مرئی از طریق اشعه X در خود جای داده است. در هنگام صعود اسکای لب به فضا، یک سپر شهاب سنگ حرارتی آن پاره شد، که منجر به از بین رفتن یکی از آرایه های جانبی خورشیدی جانبی برای تأمین برق ایستگاه شد و از گسترش کامل بخش دیگر آن جلوگیری کرد. اولین خدمه سه نفره برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد جدی ایستگاه در طول مأموریت 28 روزه خود ، یک آفتابگیر “سایبان” (که بعداً با یک محافظ آفتاب پوشانده شده بود) مستقر کردند و آرایه خورشیدی محبوس شده را آزاد کردند.
اسکای لب میزبان دو خدمه سه نفره دیگر برای مأموریت های 59 و 84 روزه بود. هر یک از سه مأموریت اسکای لب رکورد جدیدی از استقامت فضایی را ثبت کردند.
اگرچه اسکای لب برنامه ریزی شده بود تا با استفاده از اولین مأموریت های شاتل فضایی مجدداً مورد استفاده قرار گیرد و آن را به مدار بالاتر برساند، اما افزایش فعالیت خورشید باعث شد مدار آن سریعتر از حد انتظار تخریب شود. در 11 ژوئیه سال 1979، وارد جو شد، متلاشی شد و بخش هایش را در جنوب شرقی اقیانوس هند و استرالیای غربی پراکنده کرد.