نسبیت خاص چیست؟
نسبیت خاص، بخشی از نظریه فیزیکی وسیع نسبیت که توسط فیزیکدان آلمانی الاصل آلبرت انیشتین شکل گرفت. در سال 1905 توسط انیشتین بحث شد.برای مطالعه کامل این مقاله با مجله علمی فضایی آندرومدامگ همراه باشید.
در کنار مکانیک کوانتومی، نسبیت مرکزیت فیزیک مدرن را شامل می شود. فیزیک علمی است که تمامی بخش ها را در بر میگیرد. شاید در ابتدا فکر کنیم که علم فیزیک فقط به خاصیت مربوط به چیزی می باشد مثلا کاربردی انرژی ویا سرعت، درصورتی که این طور نیست، علم فیزیک در درونش بسیاری دیگر از علم هارا دارد.
این مولفه به اجسامی محدود می شود که با توجه به چارچوب های مرجع اینرسی حرکت می کنند. یعنی در یک حالت حرکت یکنواخت نسبت به یکدیگر به طوری که نمی توان با آزمایش های مکانیکی صرف، یکی را از دیگری متمایز کرد. با شروع رفتار نور (و سایر تشعشعات الکترومغناطیسی)، نظریه نسبیت خاص نتایجی را به دست می‌آورد که برخلاف تجربیات روزمره است، اما با آزمایش‌هایی که ذرات زیراتمی را با سرعت‌های بالا بررسی می‌کنند یا تغییرات کوچک بین ساعت‌هایی که با سرعت‌های مختلف حرکت می‌کنند، کاملاً تأیید می‌شوند. نسبیت خاص نشان داد که سرعت نور حدی است که می توان به آن نزدیک شد اما هیچ جسم مادی به آن نمی رسد. این منشأ معروف ترین معادله در علم، E = mc2 است که بیانگر این واقعیت است که جرم و انرژی یک موجود فیزیکی هستند و می توانند به یکدیگر تبدیل شوند.