خاصیت مغناطیسی بازمانده
مغناطش و یا مغناطیس باقی مانده به خاصیت مغناطیس دائمی در سنگ ها که ناشی از جهت گیری میدان مغناطیسی زمین در زمان تشکیل سنگ در عصر گذشته زمین شناسی می باشد را شامل می شود. برای مطالعه کامل مقاله تا انتها با مجله علمی اندرومدامگ همراه باشید.
این منبع اطلاعاتی برای مطالعات دیرینه مغناطیسی سرگردانی قطبی و رانش قاره است. مغناطیس باقی مانده می‌تواند از چندین فرآیند طبیعی ناشی شود، که عموماً مغناطیس باقی مانده طبیعی نامیده می‌شود، که مهمترین آنها مغناطیس حرارتی باقی مانده است.
زمانی که کانی‌های مغناطیسی تشکیل‌شده در سنگ‌های آذرین از نقطه خاصی سرد می‌شوند و زمانی که حوزه‌های مغناطیسی درون کانی‌های منفرد خود را با میدان مغناطیسی زمین همسو می‌کنند، به وجود می‌آید، بنابراین یک رکورد دائمی خاص از جهت‌گیری آن ایجاد می‌شود.
مکانیسم دوم زمانی عمل می‌کند که دانه‌های کوچکی از مواد معدنی مغناطیسی در یک ماتریس رسوبی قرار می‌گیرند و مغناطیس پسماند آواری تولید می‌کنند. فرض بر این است که دانه‌های ریز در طول رسوب و قبل از تثبیت نهایی سنگ، خود را در جهت میدان مغناطیسی زمین قرار می‌دهند. به نظر می رسد که مغناطیس معرفی شده از طریق تغییرات بعدی و تراکم سنگ باقی می ماند، اگرچه جزئیات این فرآیندها به طور کامل مورد مطالعه قرار نگرفته است
سنگ ها ممکن است حداقل به دو روش دیگر به مغناطیس بازمانده دست یابند: مورد اول نشان میده دکه سنگ هایی که از کانی های غیر مغناطیسی تشکیل شده اند ممکن است از نظر شیمیایی تغییر کنند تا کانی های مغناطیسی تولید کنند و این کانی های تازه تشکیل شده مغناطیس باقیمانده را در حضور میدان مغناطیسی زمین به دست می آورند، و مورد دوم این که سنگ‌های آذرین که قبلاً سرد شده‌اند، ممکن است در نهایت با فرآیندی به نام ، مغناطیس باقیمانده را به دست آورند. تفاوت بین این چندین نوع مغناطیس پسماند را می توان تعیین کرد و بنابراین می توان تاریخ مغناطیسی یک سنگ خاص را نیز مورد تفسیر قرار داد.