اینترنت چیست؟

شبکه جهانی

در 17 دی 1401 291 0

اینترنت چیست؟

اینترنت، یک معماری سیستمی است که ارتباطات و روش های تجارت را با اجازه دادن به شبکه های کامپیوتری مختلف در سراسر جهان برای اتصال به یکدیگر متحول کرده است. اینترنت که گاهی به عنوان «شبکه شبکه‌ها» شناخته می‌شود، در دهه 1970 در ایالات متحده ظهور کرد، اما تا اوایل دهه 1990 برای عموم قابل مشاهده نبود. در ادامه مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید.

تخمین زده می شود تا سال 2020 حدود 4.5 میلیارد نفر یا بیش از نیمی از جمعیت جهان به اینترنت دسترسی داشته باشند.

اینترنت قابلیتی به قدری قدرتمند و عمومی ارائه می دهد که تقریباً برای هر هدفی که به اطلاعات وابسته است می توان از آن استفاده کرد و هر فردی که به یکی از شبکه های سازنده آن متصل می شود قابل دسترسی است. از ارتباطات انسانی از طریق رسانه‌های اجتماعی، پست الکترونیکی (ایمیل)، اتاق‌های گفتگو، گروه‌های خبری و انتقال صوتی و تصویری پشتیبانی می‌کند و به افراد اجازه می‌دهد تا در مکان‌های مختلف به طور مشترک کار کنند. از دسترسی به اطلاعات دیجیتال توسط بسیاری از برنامه ها، از جمله شبکه جهانی وب پشتیبانی می کند. اینترنت ثابت کرده است که محل ایجاد تعداد زیادی از «کسب و کارهای الکترونیکی» (از جمله شرکت های تابعه شرکت های سنتی «آجر و ملات») است که بیشتر فروش و خدمات خود را از طریق اینترنت انجام می دهند.

شبکه های اولیه

اولین شبکه‌های کامپیوتری سیستم‌های اختصاصی با هدف خاص مانند SABER (سیستم رزرو خطوط هوایی) و AUTODIN I (یک سیستم فرماندهی و کنترل دفاعی) بودند که هر دو در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 طراحی و اجرا شدند. در اوایل دهه 1960، تولیدکنندگان رایانه شروع به استفاده از فناوری نیمه هادی در محصولات تجاری کرده بودند، و هر دو سیستم پردازش دسته ای و اشتراک زمانی متعارف در بسیاری از شرکت های بزرگ و از نظر فناوری پیشرفته وجود داشت. سیستم‌های اشتراک‌گذاری زمانی اجازه می‌دادند که منابع کامپیوتر به‌سرعت با چندین کاربر به اشتراک گذاشته شود، و در صف کاربران آنقدر سریع به اشتراک گذاشته شود که علیرغم وجود بسیاری دیگر که «هم‌زمان» به سیستم دسترسی داشتند، رایانه به وظایف هر کاربر اختصاص داده شد. این منجر به مفهوم به اشتراک گذاری منابع رایانه ای (به نام رایانه های میزبان یا به سادگی میزبان) در کل شبکه شد. تعاملات میزبان به میزبان، همراه با دسترسی به منابع تخصصی (مانند ابررایانه‌ها و سیستم‌های ذخیره‌سازی انبوه) و دسترسی تعاملی توسط کاربران از راه دور به قدرت‌های محاسباتی سیستم‌های اشتراک‌گذاری زمانی که در جاهای دیگر قرار دارند، پیش‌بینی شده بود. این ایده ها برای اولین بار در ARPANET که اولین اتصال شبکه میزبان به میزبان را در 29 اکتبر 1969 ایجاد کرد. توسط آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته (ARPA) وزارت دفاع ایالات متحده ایجاد شد. ARPANET یکی از اولین شبکه های کامپیوتری همه منظوره بود. این کامپیوترهای اشتراک‌گذاری زمانی را در سایت‌های تحقیقاتی تحت حمایت دولت، عمدتاً دانشگاه‌های ایالات متحده، به هم متصل کرد و به زودی به یک زیرساخت حیاتی برای جامعه تحقیقاتی علوم رایانه در ایالات متحده تبدیل شد. ابزارها و برنامه‌های کاربردی – مانند پروتکل ساده انتقال نامه (SMTP که معمولاً به آن ایمیل گفته می‌شود)، برای ارسال پیام‌های کوتاه و پروتکل انتقال فایل (FTP) برای ارسال‌های طولانی‌تر – به سرعت پدیدار شدند. به منظور دستیابی به ارتباطات تعاملی مقرون به صرفه بین رایانه ها، که معمولاً در فواصل کوتاهی از داده ها ارتباط برقرار می کنند، ARPANET از فناوری جدید سوئیچینگ بسته استفاده کرد. سوئیچینگ بسته پیام‌های بزرگ (یا تکه‌هایی از داده‌های کامپیوتری) را می‌گیرد و آن‌ها را به قطعات کوچک‌تر و قابل مدیریت (معروف به بسته‌ها) تقسیم می‌کند که می‌توانند به طور مستقل در هر مدار موجود به مقصد مورد نظر حرکت کنند، جایی که قطعات دوباره مونتاژ می‌شوند. بنابراین، بر خلاف ارتباطات صوتی سنتی، سوئیچینگ بسته نیازی به یک مدار اختصاصی واحد بین هر جفت کاربر ندارد.

شبکه‌های بسته‌های تجاری در دهه 1970 معرفی شدند، اما این شبکه‌ها عمدتاً برای دسترسی کارآمد به رایانه‌های راه دور توسط پایانه‌های اختصاصی طراحی شدند. به طور خلاصه، آنها اتصالات مودم راه دور را با مدارهای «مجازی» ارزان‌تر روی شبکه‌های بسته جایگزین کردند. در ایالات متحده، Telenet و Tymnet دو شبکه بسته از این قبیل بودند. هیچ یک از ارتباطات میزبان به میزبان پشتیبانی نمی شود. در دهه 1970، این شبکه هنوز هم استان شبکه های تحقیقاتی بود، و برای سال های متمادی این وضعیت باقی خواهد ماند.

دارپا (آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی؛ سابقاً ARPA) از ابتکارات برای شبکه های بسته زمینی و ماهواره ای پشتیبانی کرد. سیستم بسته رادیویی زمینی دسترسی سیار به منابع محاسباتی را فراهم می‌کرد، در حالی که شبکه ماهواره‌ای بسته، ایالات متحده را با چندین کشور اروپایی متصل می‌کرد و امکان اتصال با مناطق پراکنده و دورافتاده را فراهم می‌کرد. با معرفی رادیو بسته، اتصال یک پایانه تلفن همراه به یک شبکه کامپیوتری امکان پذیر شد. با این حال، سیستم‌های اشتراک‌گذاری زمانی هنوز خیلی بزرگ، سخت و پرهزینه بودند که نمی‌توانستند متحرک باشند یا حتی خارج از یک محیط محاسباتی تحت کنترل آب و هوا وجود داشته باشند. بنابراین انگیزه قوی برای اتصال شبکه رادیویی بسته به ARPANET وجود داشت تا به کاربران تلفن همراه با پایانه‌های ساده امکان دسترسی به سیستم‌های اشتراک زمانی که برای آن‌ها مجوز داشتند، وجود داشت. به طور مشابه، شبکه ماهواره‌ای بسته توسط دارپا برای پیوند ایالات متحده با پایانه‌های ماهواره‌ای در خدمت بریتانیا، نروژ، آلمان و ایتالیا استفاده شد. این پایانه ها اما برای دسترسی به کاربران نهایی باید به شبکه های دیگر کشورهای اروپایی متصل می شدند. بنابراین نیاز به اتصال شبکه ماهواره ای بسته و همچنین شبکه رادیویی بسته با سایر شبکه ها بوجود آمد.

بنیاد اینترنت

اینترنت نتیجه تلاش برای اتصال شبکه های تحقیقاتی مختلف در ایالات متحده و اروپا است. اول، دارپا برنامه ای را برای بررسی ارتباط متقابل «شبکه های ناهمگن» ایجاد کرد. این برنامه که Internetting نامیده می شود، بر اساس مفهوم تازه معرفی شده شبکه های معماری باز است که در آن شبکه ها با رابط های استاندارد تعریف شده توسط “دروازه ها” به یکدیگر متصل می شوند. یک نمایش کاری از مفهوم برنامه ریزی شده بود. برای اینکه این مفهوم کار کند، باید یک پروتکل جدید طراحی و توسعه یابد. در واقع، یک معماری سیستم نیز مورد نیاز بود.

در سال 1974 وینتون سرف، سپس در دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا، و این نویسنده، سپس در دارپا، در مقاله ای همکاری کردند که برای اولین بار چنین پروتکل و معماری سیستمی را شرح داد – یعنی پروتکل کنترل انتقال (TCP)، که انواع مختلفی از ماشین ها را فعال می کرد. در شبکه های سراسر جهان برای مسیریابی و جمع آوری بسته های داده. TCP، که در ابتدا شامل پروتکل اینترنت (IP)، مکانیزم آدرس دهی جهانی بود که به روترها اجازه می داد بسته های داده را به مقصد نهایی خود برسانند، استاندارد TCP/IP را تشکیل داد که در سال 1980 توسط وزارت دفاع ایالات متحده پذیرفته شد. در دهه 1980، “معماری باز” رویکرد TCP/IP توسط بسیاری از محققان دیگر و در نهایت توسط فناوران و بازرگانان در سراسر جهان پذیرفته و تایید شد.

در دهه 1980، سایر نهادهای دولتی ایالات متحده به شدت با شبکه درگیر بودند، از جمله بنیاد ملی علوم (NSF)، وزارت انرژی، و سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا). در حالی که دارپا نقش اساسی در ایجاد نسخه ای کوچک از اینترنت در میان محققان خود ایفا کرده بود، NSF با دارپا برای گسترش دسترسی به کل جامعه علمی و دانشگاهی و تبدیل TCP/IP به استاندارد در تمام شبکه های تحقیقاتی تحت حمایت فدرال کار کرد. در سال‌های 1985-1986، NSF اولین پنج مرکز ابررایانه‌ای را در دانشگاه پرینستون، دانشگاه پیتسبورگ، دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، دانشگاه ایلینویز و دانشگاه کرنل تأمین مالی کرد. در دهه 1980، NSF توسعه و بهره برداری از NSFNET، یک شبکه ملی “ستون فقرات” برای اتصال این مراکز را تامین مالی کرد. در اواخر دهه 1980 شبکه با میلیون ها بیت در ثانیه کار می کرد. NSF همچنین شبکه‌های محلی و منطقه‌ای غیرانتفاعی مختلفی را برای اتصال سایر کاربران به NSFNET تأمین مالی کرد. چند شبکه تجاری نیز در اواخر دهه 1980 شروع به کار کردند. اینها به زودی توسط دیگران ملحق شدند، و Commercial Internet Exchange (CIX) برای اجازه دادن به ترافیک ترانزیت بین شبکه‌های تجاری که در غیر این صورت روی ستون فقرات NSFNET مجاز نمی‌بود، تشکیل شد. در سال 1995، پس از بررسی گسترده وضعیت، NSF تصمیم گرفت که دیگر نیازی به پشتیبانی از زیرساخت NSFNET نیست، زیرا بسیاری از ارائه دهندگان تجاری اکنون مایل و قادر به برآورده کردن نیازهای جامعه تحقیقاتی بودند و پشتیبانی آن لغو شد. در همین حال، NSF مجموعه‌ای رقابتی از ستون فقرات تجاری اینترنتی را ایجاد کرده بود که از طریق به اصطلاح نقاط دسترسی شبکه (NAP) به یکدیگر متصل شده بودند.

از زمان پیدایش اینترنت در اوایل دهه 1970، کنترل آن به طور پیوسته از نظارت دولت به مشارکت در بخش خصوصی و در نهایت به حضانت خصوصی با نظارت و بردباری دولت واگذار شد. امروزه یک گروه بدون ساختار متشکل از هزاران فرد علاقه مند که به عنوان کارگروه مهندسی اینترنت شناخته می شوند، در یک فرآیند توسعه مردمی برای استانداردهای اینترنت شرکت می کنند. استانداردهای اینترنت توسط انجمن اینترنت غیرانتفاعی، یک نهاد بین المللی با دفتر مرکزی در Reston، ویرجینیا، حفظ می شود. شرکت اینترنتی برای نام‌ها و شماره‌های اختصاص‌یافته (ICANN)، یک سازمان غیرانتفاعی و خصوصی دیگر، بر جنبه‌های مختلف خط‌مشی در مورد نام‌ها و شماره‌های دامنه اینترنتی نظارت می‌کند.

گسترش تجاری

ظهور خدمات و برنامه‌های کاربردی اینترنتی تجاری به تجاری‌سازی سریع اینترنت کمک کرد. این پدیده نتیجه چندین عامل دیگر نیز بود. یکی از عوامل مهم، معرفی رایانه شخصی و ایستگاه کاری در اوایل دهه 1980 بود – پیشرفتی که به نوبه خود با پیشرفت بی سابقه در فناوری مدارهای مجتمع و کاهش سریع قیمت رایانه همراه بود. عامل دیگری که اهمیت فزاینده ای پیدا کرد، ظهور اترنت و دیگر «شبکه های محلی» برای اتصال رایانه های شخصی بود. اما نیروهای دیگر نیز در کار بودند. پس از تجدید ساختار AT&T در سال 1984، NSF از گزینه های مختلف جدید برای خدمات ستون فقرات دیجیتال در سطح ملی برای NSFNET استفاده کرد. در سال 1988، شرکت ابتکارات تحقیقاتی ملی مجوز انجام آزمایشی را دریافت کرد که یک سرویس پست الکترونیکی تجاری (MCI Mail) را به اینترنت پیوند می‌داد. این برنامه اولین اتصال اینترنتی به یک ارائه دهنده تجاری بود که بخشی از جامعه تحقیقاتی نیز نبود. به سرعت تصویب شد تا به دیگر ارائه دهندگان ایمیل اجازه دسترسی داده شود و اینترنت اولین انفجار خود را در ترافیک آغاز کرد.

در سال 1993 قانون فدرال به NSF اجازه داد تا ستون فقرات NSFNET را برای کاربران تجاری باز کند. قبل از آن زمان، استفاده از ستون فقرات تابع یک خط‌مشی «استفاده قابل قبول» بود که توسط NSF ایجاد و اداره می‌شد، که بر اساس آن استفاده تجاری محدود به آن دسته از برنامه‌هایی بود که به جامعه تحقیقاتی خدمت می‌کردند. NSF تشخیص داد که خدمات شبکه تجاری عرضه شده، اکنون که در دسترس هستند، در نهایت هزینه بسیار کمتری نسبت به ادامه بودجه خدمات شبکه با هدف خاص دارند.

همچنین در سال 1993، دانشگاه ایلینویز به طور گسترده ای در دسترس قرار داد، نوع جدیدی از برنامه کامپیوتری، موزائیک، که به عنوان مرورگر شناخته می شود، که بر روی اکثر انواع رایانه ها اجرا می شد و از طریق رابط «نقطه و کلیک» آن، دسترسی، بازیابی و دسترسی را ساده می کرد. نمایش فایل ها از طریق اینترنت موزاییک مجموعه‌ای از پروتکل‌های دسترسی و استانداردهای نمایش را که در ابتدا در سازمان اروپایی تحقیقات هسته‌ای (سرن) توسط تیم برنرز لی برای یک برنامه اینترنتی جدید به نام شبکه جهانی وب (WWW) توسعه داده شد، ترکیب کرد. در سال 1994 شرکت ارتباطات نت اسکیپ (که در اصل شرکت ارتباطات موزائیک نامیده می شد) برای توسعه بیشتر مرورگر و نرم افزار سرور موزاییک برای استفاده تجاری تشکیل شد. اندکی پس از آن، شرکت غول نرم افزاری مایکروسافت به پشتیبانی از برنامه های کاربردی اینترنتی در رایانه های شخصی (کامپیوتر) علاقه مند شد و مرورگر وب اینترنت اکسپلورر خود را (در ابتدا بر اساس Mosaic) و برنامه های دیگر توسعه داد. این قابلیت‌های تجاری جدید، رشد اینترنت را که در اوایل سال 1988 به میزان 100 درصد در سال رشد می‌کرد، سرعت بخشید.

در اواخر دهه 1990 تقریباً 10000 ارائه دهنده خدمات اینترنتی (ISP) در سراسر جهان وجود داشت که بیش از نیمی از آنها در ایالات متحده قرار داشتند. با این حال، اکثر این ISP ها فقط خدمات محلی ارائه می کردند و برای اتصال گسترده تر به دسترسی به ISP های منطقه ای و ملی متکی بودند. تلفیق در پایان دهه آغاز شد و بسیاری از ارائه دهندگان کوچک تا متوسط ادغام شدند یا توسط ISPهای بزرگتر خریداری شدند. در میان این ارائه دهندگان بزرگتر، گروه هایی مانند America Online، Inc. (AOL) بودند که به عنوان یک سرویس اطلاعاتی تلفنی بدون اتصال به اینترنت شروع به کار کردند، اما در اواخر دهه 1990 به ارائه دهنده پیشرو خدمات اینترنت در جهان تبدیل شدند. با بیش از 25 میلیون مشترک تا سال 2000 و دارای شعبه هایی در استرالیا، اروپا، آمریکای جنوبی و آسیا. پرتال‌های اینترنتی پرکاربرد مانند AOL، Yahoo!، Excite و دیگران به دلیل تعداد «کاه چشم‌هایی» که از سایت‌هایشان بازدید می‌کردند، می‌توانستند هزینه‌های تبلیغاتی را دریافت کنند. در واقع، در اواخر دهه 1990، درآمد تبلیغاتی به جستجوی اصلی بسیاری از سایت‌های اینترنتی تبدیل شد، که برخی از آنها با ارائه خدمات رایگان یا کم‌هزینه از انواع مختلف که از نظر بصری با تبلیغات افزوده می‌شد، شروع به گمانه‌زنی کردند. تا سال 2001 این حباب گمانه زنی ترکید. قرن بیست و یکم و مسیرهای آینده

پس از فروپاشی حباب اینترنت، آنچه “وب 2.0” نامیده می شد، ظهور کرد، یک اینترنت با تاکید بر شبکه های اجتماعی و محتوای تولید شده توسط کاربران و رایانش ابری. سرویس‌های رسانه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک، توییتر و اینستاگرام به برخی از محبوب‌ترین سایت‌های اینترنتی تبدیل شدند، زیرا به کاربران اجازه می‌دادند محتوای خود را با دوستان خود و جهان گسترده‌تر به اشتراک بگذارند. تلفن های همراه قادر به دسترسی به وب شدند و با معرفی گوشی های هوشمند مانند آیفون اپل (معرفی شده در سال 2007)، تعداد کاربران اینترنت در سراسر جهان از حدود یک ششم جمعیت جهان در سال 2005 به بیش از نیمی در سال 2020 رسید.

افزایش در دسترس بودن دسترسی بی سیم، برنامه هایی را فعال می کند که قبلاً غیراقتصادی بودند. برای مثال، سیستم‌های موقعیت‌یابی جهانی (GPS) همراه با دسترسی به اینترنت بی‌سیم به کاربران موبایل کمک می‌کنند تا مسیرهای جایگزین را پیدا کنند، گزارش‌های دقیق تصادف را تولید کنند و خدمات بازیابی را آغاز کنند، و مدیریت ترافیک و کنترل ازدحام را بهبود بخشند. علاوه بر گوشی‌های هوشمند، رایانه‌های لپ‌تاپ بی‌سیم و دستیارهای دیجیتال شخصی (PDA)، دستگاه‌های پوشیدنی با ورودی صوتی و عینک‌های نمایشگر ویژه نیز توسعه یافتند.

در حالی که ساختار دقیق اینترنت آینده هنوز مشخص نیست، بسیاری از جهت‌های رشد آشکار به نظر می‌رسد. یکی به سمت بالا بودن ستون فقرات و سرعت دسترسی به شبکه است. نرخ داده‌های اصلی 100 میلیارد بیت (100 گیگابیت) در ثانیه امروزه به آسانی در دسترس هستند، اما نرخ داده‌های 1 تریلیون بیت (1 ترابیت) در ثانیه یا بالاتر در نهایت از نظر تجاری امکان‌پذیر خواهند شد. اگر توسعه سخت‌افزار کامپیوتر، نرم‌افزار، برنامه‌های کاربردی و دسترسی محلی به سرعت پیش برود، ممکن است برای کاربران امکان دسترسی به شبکه‌ها با سرعت ۱۰۰ گیگابیت در ثانیه وجود داشته باشد. در چنین نرخ های داده ای، ویدئو با وضوح بالا – در واقع، جریان های ویدئویی متعدد – تنها بخش کوچکی از پهنای باند موجود را اشغال می کند. پهنای باند باقیمانده را می توان برای انتقال اطلاعات کمکی در مورد داده های ارسالی مورد استفاده قرار داد، که به نوبه خود سفارشی سازی سریع نمایشگرها و وضوح سریع برخی از پرس و جوهای محلی را ممکن می کند. تحقیقات زیادی، چه عمومی و چه خصوصی، روی سیستم‌های باند پهن یکپارچه انجام شده است که می‌توانند همزمان چندین سیگنال را حمل کنند – داده، صدا و ویدئو. به ویژه، دولت ایالات متحده تحقیقاتی را برای ایجاد قابلیت های جدید شبکه پرسرعت اختصاص داده شده به جامعه علمی-پژوهشی تأمین مالی کرده است.

واضح است که اتصال ارتباطات یک عملکرد مهم اینترنت آینده خواهد بود، زیرا ماشین‌ها و دستگاه‌های بیشتری به هم متصل هستند. در سال 1998، پس از چهار سال مطالعه، گروه ضربت مهندسی اینترنت یک استاندارد آدرس IP جدید 128 بیتی را منتشر کرد که قرار بود جایگزین استاندارد 32 بیتی معمولی شود. با اجازه دادن به افزایش گسترده در تعداد آدرس های موجود (2128، در مقابل 232)، این استاندارد امکان اختصاص آدرس های منحصر به فرد را به تقریباً هر دستگاه الکترونیکی قابل تصور می دهد. بنابراین، از طریق «اینترنت اشیا»، که در آن همه ماشین‌ها و دستگاه‌ها می‌توانند به اینترنت متصل شوند، عبارات «سیمی» دفتر، خانه و ماشین ممکن است معانی جدیدی پیدا کنند، حتی اگر دسترسی واقعاً بی‌سیم باشد.

انتشار متن دیجیتالی شده، تصاویر و ضبط‌های صوتی و تصویری از طریق اینترنت که امروزه عمدتاً از طریق شبکه جهانی وب در دسترس است، منجر به انفجار اطلاعات شده است. واضح است که ابزارهای قدرتمندی برای مدیریت اطلاعات مبتنی بر شبکه مورد نیاز است. اطلاعات موجود در اینترنت امروز ممکن است فردا بدون توجه دقیق به تکنیک های نگهداری و بایگانی در دسترس نباشد. کلید در دسترس قرار دادن اطلاعات، زیرساخت و مدیریت آن زیرساخت است. مخازن اطلاعات که به عنوان اشیاء دیجیتالی ذخیره می شوند، به زودی اینترنت را پر خواهند کرد. در ابتدا ممکن است این مخازن تحت سلطه اشیاء دیجیتالی باشند که به طور خاص برای شبکه جهانی وب ایجاد و قالب بندی شده اند، اما به مرور زمان دارای انواع اشیاء در قالب هایی هستند که به صورت پویا توسط رایانه های کاربران در زمان واقعی قابل حل هستند. جابجایی اشیاء دیجیتال از یک مخزن به مخزن دیگر همچنان آنها را در دسترس کاربرانی قرار می دهد که مجاز به دسترسی به آنها هستند، در حالی که نمونه های تکراری از اشیاء در مخازن متعدد جایگزین هایی را برای کاربرانی فراهم می کند که بهتر می توانند با بخش های خاصی از اینترنت تعامل داشته باشند. دیگران. اطلاعات هویت خاص خود را خواهد داشت و در واقع به یک “شهروند درجه یک” در اینترنت تبدیل می شود.

جامعه و اینترنت

چیزی که به عنوان یک جهان عمدتاً فنی و محدود از طراحان و کاربران آغاز شد، به یکی از مهم‌ترین رسانه‌های اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم تبدیل شد. همانطور که موسسه خیریه Pew در سال 2004 مشاهده کرد، 46 سال طول کشید تا 30 درصد از ایالات متحده برای برق سیم کشی شود. تنها 7 سال طول کشید تا اینترنت به همان سطح از اتصال به خانه های آمریکایی برسد. تا سال 2005، 68 درصد از بزرگسالان آمریکایی و 90 درصد از نوجوانان آمریکایی از اینترنت استفاده کرده بودند. اروپا و آسیا حداقل به اندازه ایالات متحده به هم مرتبط بودند. نزدیک به نیمی از شهروندان اتحادیه اروپا آنلاین هستند و حتی نرخ های بالاتری در کشورهای اسکاندیناوی یافت می شود. در کشورهای آسیایی تنوع زیادی وجود دارد. برای مثال، تا سال 2005، تایوان، هنگ کنگ و ژاپن حداقل نیمی از جمعیت خود را آنلاین داشتند، در حالی که هند، پاکستان و ویتنام کمتر از 10 درصد جمعیت خود را داشتند. کره جنوبی رهبر جهان در اتصال جمعیت خود به اینترنت از طریق اتصالات پهن باند پرسرعت بود.

چنین آمارهایی می‌توانند رشد اینترنت را ترسیم کنند، اما بینش کمی در مورد تغییرات ایجاد شده در شرایطی که کاربران – افراد، گروه‌ها، شرکت‌ها و دولت‌ها – این فناوری را در زندگی روزمره جاسازی کرده‌اند، ارائه می‌دهند. اینترنت در حال حاضر به همان اندازه که یک تجربه زیسته است به عنوان ابزاری برای انجام وظایف خاص، امکان ایجاد یک محیط یا واقعیت مجازی را ارائه می دهد که افراد ممکن است در آن کار کنند، با دیگران تعامل اجتماعی داشته باشند و شاید حتی زندگی خود را سپری کنند.

تاریخ، جامعه و ارتباطات

دو دستور کار

اینترنت از ادغام دو دستور کار تکنولوژیکی بسیار متفاوت – شبکه سازی جنگ سرد ارتش ایالات متحده و انقلاب رایانه شخصی (PC) تکامل یافته است. اولین دستور کار را می توان به سال 1973 مربوط کرد، زمانی که آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (دارپا) به دنبال ایجاد یک شبکه ارتباطی بود که از انتقال فایل های داده بزرگ بین آزمایشگاه های تحقیقاتی دانشگاهی دولتی و تحت حمایت دولت پشتیبانی می کرد. نتیجه ARPANET بود، یک شبکه غیرمتمرکز قوی که از مجموعه وسیعی از سخت افزارهای کامپیوتری پشتیبانی می کرد. در ابتدا، ARPANET متعلق به دانشگاهیان و محققین شرکتی بود که به سیستم‌های رایانه مرکزی اشتراک‌گذاری زمانی دسترسی داشتند. کامپیوترها بزرگ و گران بودند. اکثر متخصصان کامپیوتر نمی‌توانستند کسی را تصور کنند که به کامپیوتر شخصی خود نیاز دارد، چه برسد به اینکه صاحب کامپیوتر شخصی خود باشد. با این حال، جوزف لیکلیدر، یکی از نیروهای محرک دارپا برای شبکه های کامپیوتری، اظهار داشت که ارتباطات آنلاین “ماهیت و ارزش ارتباطات را حتی عمیق تر از ماشین چاپ و لوله تصویر تغییر می دهد.”

دستور کار دوم در سال 1977 با معرفی Apple II، اولین رایانه مقرون به صرفه برای افراد و مشاغل کوچک شروع شد. Apple II که توسط Apple Computer, Inc. (در حال حاضر Apple Inc.) ایجاد شد، تا سال 1979 در مدارس محبوب شد، اما در بازار شرکت ها به عنوان یک ماشین بازی مورد انگ قرار گرفت. وظیفه شکست دادن بازار تجاری به عهده IBM افتاد. در سال 1981 رایانه شخصی IBM منتشر شد و بلافاصله سخت افزار و سیستم عامل اصلی رایانه شخصی را استاندارد کرد – به طوری که ابتدا سازگار با رایانه شخصی و سپس به سادگی رایانه شخصی به معنای هر رایانه شخصی ساخته شده در امتداد خطوط رایانه شخصی IBM شد. مرکز اصلی انقلاب رایانه‌های شخصی، منطقه خلیج سانفرانسیسکو بود، جایی که چندین مؤسسه تحقیقاتی بزرگ با بودجه دارپا – دانشگاه استنفورد، دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، و زیراکس PARC – بسیاری از پایه‌های فنی دره سیلیکون را فراهم کردند. تصادفی نبود که دو بنیانگذار جوان اپل – استیون جابز و استیون وزنیاک – به عنوان کارآموز در آزمایشگاه هوش مصنوعی دانشگاه استنفورد و در شرکت هیولت پاکارد در همان نزدیکی کار می کردند. ضدفرهنگ Bay Area نیز در تاریخ PC نقش برجسته ای داشته است. علاقه‌مندان الکترونیکی خود را در شورش آشکار علیه «کشیشان» رایانه‌های بزرگ می‌دیدند و در گروه‌های علاقه‌مند به رایانه با هم کار می‌کردند تا محاسبات را به توده‌ها گسترش دهند.

ول

چرا این مهم است؟ ارتش نقش اساسی در شکل دادن به معماری اینترنت داشت، اما از طریق ضد فرهنگ بود که بسیاری از شیوه های زندگی آنلاین معاصر پدیدار شد. یک مثال واضح، سیستم تابلوی اعلانات الکترونیکی اولیه (BBS)، مانند WELL (پیوند الکترونیکی کل زمین) است. WELL که در سال 1985 توسط ناشر آمریکایی استوارت برند، که BBS را بسط کاتالوگ کل زمین خود می‌نگریست، تأسیس کرد، یکی از اولین انجمن‌های الکترونیکی بود که پیرامون انجمن‌هایی که به موضوعات خاصی مانند والدین و کنسرت‌های Grateful Dead اختصاص داده شده بود، سازماندهی شد. موضوع اخیر یکی از موضوعات محبوب مکالمه آنلاین بود، اما در انجمن والدین بود که در ابتدا احساس عمیقی از جامعه و تعلق پیدا کرد. به عنوان مثال، هنگامی که کودک یکی از شرکت‌کنندگان به سرطان خون تشخیص داده شد، اعضای انجمن یا برای یافتن منابع بهداشتی یا برای آرامش والدین مضطرب تلاش کردند. در این یک نمونه، چندین ویژگی هنوز در دنیای آنلاین رایج است. اول اینکه جغرافیا بی ربط بود. اعضای WELL در کالیفرنیا و نیویورک می توانند دانش خود را در محدوده یک انجمن گرد هم بیاورند – و می توانند این کار را به صورت جمعی انجام دهند، اغلب بیش از تجربه موجود برای هر پزشک محلی یا مرکز پزشکی. این تجمیع منابع مشترک تا به امروز ادامه دارد، زیرا بسیاری از افراد از اینترنت برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری‌های خود، یافتن افراد دیگری که از همان بیماری رنج می‌برند، و در مورد داروها، پزشکان و درمان‌های جایگزین استفاده می‌کنند.

یکی دیگر از ویژگی‌هایی که انجمن‌های WELL را متمایز می‌کرد، استفاده از مدیرانی بود که می‌توانستند بحث را قطع کنند و تمرکز کنند و در عین حال کاربرانی را که قوانین نسبتاً سست را زیر پا گذاشته بودند، تنبیه کنند. «جنگ‌های شعله‌ای» (مبادله‌های توهین‌آمیز، توهین‌آمیز) ممکن بود، اما هرکسی که در یک انجمن ناراضی بود، آزاد بود که دیگری را سازمان‌دهی کند. علاوه بر این، ول به شدت دموکراتیک بود. انجمن‌های WELL اتاق‌های گفتگوی اولیه بودند—فضاهای آنلاین که در آن افراد دارای علایق مشابه می‌توانستند گرد هم آیند، گفتگو کنند و حتی مکان‌های فیزیکی خود را برای تسهیل ملاقات حضوری به اشتراک بگذارند. در نهایت، WELL به عنوان الگویی برای سایر جوامع آنلاین اختصاص داده شده به موضوعات متنوعی مانند آیین کاتولیک رومی، سیاست لیبرال، باغبانی و اصلاح خودرو بود.

ارتباط پخش فوری

برای افراد، اینترنت امکانات ارتباطی جدیدی را باز کرد. ایمیل منجر به کاهش قابل توجهی در “پست حلزونی” سنتی شد. پیام های فوری (IM) یا پیام های متنی، به ویژه در میان جوانان، با همگرایی اینترنت و دسترسی تلفن همراه به وب گسترش یافت. در واقع، IM به یک مشکل خاص در کلاس های درس تبدیل شد، به طوری که دانش آموزان اغلب به طور مخفیانه یادداشت ها را از طریق دستگاه های ارتباطی بی سیم رد و بدل می کردند. بیش از 50 میلیون بزرگسال آمریکایی، از جمله 11 میلیون در محل کار، از IM استفاده می کنند.

از فهرست‌های پستی گرفته تا «لیست‌های دوستان»، از ایمیل و پیام فوری برای ایجاد «مجموعه‌های هوشمند» استفاده شده است که در دنیای فیزیکی همگرا می‌شوند. به عنوان مثال می توان به سازماندهی اعتراض، هنر نمایش خود به خود و خرید اشاره کرد. بدیهی است که مردم قبل از وجود اینترنت گرد هم می‌آمدند، اما تغییری که توسط ایمیل‌های انبوه ایجاد شد، در سرعت جمع‌آوری چنین رویدادهایی بود.