الرازی، به طور کامل ابوبکر محمد بن زکریای رازی، (متولد حدود 854، ری، ایران [اکنون در ایران] – درگذشت 925/935، ری)، کیمیاگر و فیلسوف مسلمان مشهور که او نیز مورد توجه است در این خصصو او را بزرگترین پزشک جهان اسلام نیز در نظر می گیرند. برای مطالعه ادامه مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید.
یک روایت معتقد است که رازی قبل از اینکه دانش پزشکی خود را به دست آورد، یک کیمیاگر بوده است. پس از خدمت به عنوان پزشک ارشد در بیمارستان ری، مدتی در بغداد سمتی مشابه داشت. او مانند بسیاری از روشنفکران زمان خود، در دادگاه های کوچک مختلف تحت حمایت حاکمان کوچک زندگی می کرد. رازی با ارجاع به اسلاف یونانی خود، خود را نسخه اسلامی سقراط در فلسفه و بقراط در پزشکی می دانست.
دو اثر مهم پزشکی رازی عبارتند از: کتاب المنصوری که برای حاکم ری منصور بن اسحاق سروده است و در غرب در ترجمه لاتین جرارد کرمونا در قرن دوازدهم شهرت یافته است و کتاب الحوو. «کتاب جامع» که در آن او طب یونانی، سوری و عربی اولیه و همچنین برخی از دانش پزشکی هند را بررسی کرد. او در سراسر آثار خود قضاوت مورد نظر خود و تجربه پزشکی خود را به عنوان تفسیر اضافه کرد. از جمله رساله‌های پزشکی جزئی متعدد او می‌توان به رساله معروف درباره آبله و سرخک اشاره کرد که به لاتین، یونانی بیزانس و زبان‌های مختلف مدرن ترجمه شد.
نوشته‌های فلسفی رازی برای قرن‌ها مورد غفلت قرار گرفتند و درک مجدد اهمیت آنها تا قرن بیستم اتفاق نیفتاد. اگرچه او مدعی بود که از پیروان افلاطون است، اما دیدگاه‌های او با دیدگاه‌های مفسران متأخر عربی افلاطون مانند فارابی، ابن سینا (ابن سینا) و آوروئس (ابن رشد) تفاوت چشمگیری داشت. او احتمالاً با ترجمه های عربی فیلسوف اتمیست یونانی دموکریتوس آشنا بود و در نظریه اتمی خود در مورد ترکیب ماده نیز گرایش مشابهی را دنبال می کرد. از دیگر آثار او، فیزیک معنوی رازی یک رساله اخلاقی رایج و یک مطالعه کیمیاگری بزرگ را به نمایش گذاشت.