گلن تی سیبورگ، به طور کامل گلن تئودور سیبورگ، (زاده ۱۹ آوریل ۱۹۱۲، ایشپمینگ، میش، ایالات متحده آمریکا – درگذشت ۲۵ فوریه ۱۹۹۹، لافایت، کالیفرنیا)، شیمیدان هسته‌ای آمریکایی که بیشتر به دلیل کارش در زمینه جداسازی و شناسایی شناخته شده است. عناصر ترانس اورانیوم (آنهایی که سنگین تر از اورانیوم هستند). برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید. او جایزه نوبل شیمی سال 1951 را با ادوین متیسون مک میلان به خاطر اکتشافات مستقل آنها در مورد عناصر فرااورانیوم به اشتراک گذاشت.سیبورگیوم به افتخار او نامگذاری شد و او تنها فردی بود که در طول زندگی اش یک عنصر شیمیایی برای او نامگذاری شد.
سیبورگ قبل از اینکه زبان انگلیسی را بیاموزد زبان سوئدی را از مادر مهاجرش آموخت. وقتی او 10 ساله بود، خانواده اش به حومه لس آنجلس نقل مکان کردند. او مدرک لیسانس (1934) از دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس، و دکترا (1937) از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی دریافت کرد. او از سال 1937 تا 1939 به عنوان دستیار آزمایشگاه شخصی گیلبرت ان. لوئیس در برکلی ماند. او همچنین در برکلی با فیزیکدان جک لیوینگود برای جداسازی تعدادی از ایزوتوپ‌های رادیواکتیو از جمله ید-131 که بعداً جان مادرش را نجات داد، همکاری کرد. در حال حاضر برای تشخیص و درمان اختلالات تیروئید استفاده می شود. او در برکلی متوالی به عنوان دانشیار پژوهشی، مدرس و استادیار (1937-1945) بود و در سال 1946 استاد شیمی شد. او از سال 1958 تا 1961 به عنوان صدراعظم برکلی خدمت کرد.
سیبورگ به همراه آرتور سی وال و جوزف دبلیو کندی دومین عنصر ماوراء اورانیوم شناخته شده، پلوتونیوم (شماره اتمی 94) را در 23 فوریه 1941 در اتاق 307 گیلمن هال تولید و شناسایی کردند که در حال حاضر یک اثر تاریخی ملی است. نقطه عطف علم شیمی نیز می باشد. (مک میلان اولین عنصر ترانس اورانیوم، نپتونیوم [شماره اتمی 93] را در سال قبل در برکلی کشف کرده بود.) علاوه بر پلوتونیوم، که بیشتر به دلیل استفاده از آن به عنوان سوخت در انواع خاصی از راکتورهای هسته ای و به عنوان یک عنصر در برخی از سلاح های هسته ای شناخته شده است. سیبورگ و همکارانش 9 عنصر جدید دیگر (اعداد اتمی 95-102 و 106) را بین سالهای 1941 و 1955 کشف کردند.
مطالعات اولیه پلوتونیوم در مقیاس ردیاب با مقادیر بسیار کوچک برای وزن کردن انجام شد. اولین مقدار قابل مشاهده پلوتونیوم (حدود یک میلیونم گرم فلوراید پلوتونیوم) توسط Seaborg، Burris B. Cunningham و Louis B. Werner در 20 اوت 1942 جدا شد. در طول جنگ جهانی دوم، که Seaborg به عنوان یک بخش صرف کرد. رئیس آزمایشگاه متالورژی دانشگاه شیکاگو، اولین تولید صنعتی پلوتونیوم در راکتورهای اورانیوم تازه ابداع شده انجام شد و او مسئولیت اصلی جداسازی پلوتونیوم از محصولات واکنش و افزایش استخراج آن از مقادیر آزمایشگاهی مافوق میکروسکوپی را در مقیاس کامل داشت. کارخانه (کارگاه مهندسی هانفورد در واشنگتن) توسط آنچه که او آن را «مطمئناً بزرگترین عامل افزایش مقیاس [10 میلیارد] که تا کنون انجام شده است» نامید.
سایر عناصر جدید کشف شده توسط Seaborg عبارتند از: americium (95)، کوریم (96)، برکلیم (97)، کالیفرنیوم (98)، انیشتینیم (99)، فرمیم (100)، مندلیوم (101)، نوبلیم (102)، و seaborgium. (106). به طور تصادفی، Seaborg برای اولین بار کشف عناصر 95 و 96 را در پاسخ به سوالی در برنامه رادیویی Quiz Kids در 11 نوامبر 1945 اعلام کرد. پیش‌بینی خواص شیمیایی، روش جداسازی و قرارگیری این عناصر و بسیاری از عناصر سنگین‌تر در جدول تناوبی عناصر به کمک یک اصل سازمان‌دهی مهم که توسط Seaborg در سال 1944 بیان شد و به عنوان مفهوم اکتینید شناخته شد، کمک زیادی کرد. این یکی از مهم ترین تغییرات در جدول تناوبی از زمان تصور اولیه شیمیدان روسی دیمیتری مندلیف در سال 1869 بود. سیبورگ تشخیص داد که 14 عنصر سنگین تر از اکتینیم (89) نزدیک به آن هستند و به گروه جداگانه ای در جدول تناوبی تعلق دارند. عناصر اکتینید (اکنون عناصر اکتینوئید)، مشابه 14 عنصر سنگین تر از لانتانیم (57)، لانتانوئیدها یا عناصر خاکی کمیاب.
سیبورگ در سال 1946 به برکلی بازگشت، جایی که در کشف برکلیوم و عناصر بعدی شرکت داشت. او اولین دانشمندی بود که به عنوان رئیس کمیسیون انرژی اتمی (1961-1971) انتخاب شد و صنعت تسلیحات هسته‌ای و نیروگاه ایالات متحده در دوران تصدی او به سرعت توسعه یافت. از سال 1959، او رهبر جنبش بهبود برنامه های درسی شیمی دبیرستان و کالج در ایالات متحده و خارج از آن بود. او یکی از اعضای کمیسیون ملی تعالی در آموزش بود که در سال 1983 گزارش «ملت در معرض خطر: ضرورت اصلاحات آموزشی» را تهیه کرد.
در سال 1958، سیبورگ که از علاقه مندان به ورزش دو و میدانی بود، به تأسیس انجمن ورزشی دانشگاه های غربی (کنفرانس اقیانوس آرام-12 کنونی) کمک کرد. فعالیت‌ها و افتخارات او – دولتی، دانشگاهی و آموزشی – به قدری چند وجهی و گسترده بود که در کتاب رکوردهای جهانی گینس به‌عنوان طولانی‌ترین اثر در Who’s Who در آمریکا ذکر شد.
به عنوان مشاور 10 رئیس جمهور ایالات متحده، از فرانکلین دی. روزولت تا جورج اچ. بوش و سیبورگ از بیش از 60 کشور برای ترویج همکاری علمی بین المللی و معاهدات کنترل تسلیحات هسته ای بازدید کردند. اگرچه او به طور فعال در توسعه بمب اتمی مشارکت داشت، اما یکی از شش امضاکننده گزارش فرانک (1945) بود که تاکید می‌کرد این بمب به جای استفاده از غیرنظامیان به ژاپنی‌ها نشان داده شود. او کنترل تسلیحات هسته‌ای را حیاتی‌ترین مشکل پیش روی بشر می‌دانست و اساس معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای در سال 1968 را پایه‌ریزی کرد که آن را «شاید مهم‌ترین گام در محدودیت تسلیحات از زمان ظهور عصر هسته‌ای» دانست. ”
در سال 1971 سیبورگ به دانشگاه کالیفرنیا، برکلی بازگشت و در آنجا به عنوان استاد دانشگاه، معاون مدیر کل آزمایشگاه لارنس برکلی و رئیس تالار علوم لارنس (1984-1999) خدمت کرد. او بر اثر عوارض سکته مغزی در بوستون در آگوست 1998 در نشست ملی انجمن شیمی آمریکا، بزرگترین سازمان جهان که به یک علم اختصاص یافته بود، درگذشت و در سال 1976 به عنوان رئیس جمهور فعالیت کرد.
سیبورگ نویسنده عناصر ماوراء اورانیوم (1958)، عناصر ترانس اورانیوم ساخته دست بشر (1963)، نقاط عطف هسته ای: مجموعه سخنرانی های گلن تی سیبورگ (1972)، و شیمیدان در کاخ سفید: از پروژه منهتن تا پایان جنگ سرد (1998)، که مسائل علمی و سیاسی را در طول دهه‌ها خدمت عمومی او، از جمله گزیده‌هایی از مجلات و نامه‌های سیاست‌گذاری، شرح می‌دهد. کمی پس از برنده شدن جایزه نوبل، سیبورگ تعدادی مدخل برای ویرایش چهاردهم دایره المعارف بریتانیکا نوشت، از جمله مقاله در مورد پلوتونیوم برای چاپ سال 1953.