سطح ماه یک کپسول زمان کهکشانی است

سطح ماه یک کپسول زمان کهکشانی است

سطح  ماه تقریباً 4.5 میلیارد سال کاملاً در معرض خلا قرار گرفته است. در همین حال، توسط ذرات خورشید و فراتر از منظومه شمسی نیز قرار گرفته است. این ذرات باقی مانده ، در زیر سطح ماه دفن شده اند، و ثبت جزئیاتی از تاریخ منظومه شمسی و حتی کهکشان ما را ارائه می دهند. همه چیز در آنجا قراردارد و  ما فقط باید آن را  برای کسب اطلاعات وبررسی بیشتر حفاری کنیم.اگر شما هم به دانستن در مورد سطح ماه علاقه مند هستید تا انتهای مقاله با آندرومدا مگ همراه باشید.

با دیدن ماه چیزی را متوجه نمی شوید، اما ماه یک کپسول زمان است

علاوه بر نور، خورشید ما دائماً یک قطره  از ذرات پرانرژی را منتشر می کند که در مجموع به آن باد خورشیدی می گویند. باد خورشیدی عمدتا از الکترون و پروتون ساخته شده است، اما هسته سنگین گاه و بیگاه نیز از آغوش گرانش خورشید خارج می شود.

باد خورشیدی در کل منظومه شمسی جریان دارد ، اما تعداد بسیار کمی از این ذرات به سطح زمین می رسند، جایی که می توانیم آنها را راحت تر بررسی کنیم. این به دلیل میدان مغناطیسی ما است که یک کار خارق العاده در هدایت مسیرهای ذرات باردار، مجبور کردن آنها برای دنبال کردن مسیرهای خاص در اطراف سیاره ما انجام می دهد و جو ما، که بخش عمده ای از باد خورشیدی را به شکل شفق قطبی دوست داشتنی ما جذب می کند نورآن را به ما نشان می دهد. ماه هیچ یک از این ویژگی ها را ندارد. حداقل در 4.5 میلیارد سال گذشته چنین نبوده است:  ودر همان زمان ها وقتی که ماه ذوب شد ممکن است دارای یک میدان مغناطیسی موقتی نیز بوده باشد، اما این در گذشته های دور است. طی تمام این میلیاردها سال، ماه بطور پیوسته ذرات باد خورشیدی را تحت تاثیر قرار داده و آنها را در سنگ  خود جذب می کند.

در مواجهه با حملات ذرات خورشیدی، شکل سنگ های ماه نیز تغییر کرده است . ممکن است ذرات پرانرژی ترکیب شیمیایی سطح ماه را مختل کرده باشند. به نظر می رسد عناصری مانند پتاسیم که باید به وفور یافت شوند، به عناصر دیگری تبدیل شده اند و پس از آن شناور می شوند.

گرد و غبار ماه نیز  اثرات سوختگی در اثر فعالیت های خورشیدی  است: حتی اگر هر ذره بسیار ریز باشد، ماه فاقد جو و فرسایش است و همان خاک را برای مواجهه مجدد با خورشید باقی می گذارد. هر ذره کوچک خورشیدی یک سوراخ میکروسکوپی در خاک را ایجاد میکند، بنابراین با مطالعه ساختار سنگهای ماه، می توان رکورد تابش خورشید را در سطح ماه مشاهده کرد. گاهی خورشید شعله ور می شود و انبوهی از ذرات پرانرژی را به بیرون می فرستد و این ذرات سرعت بسیاری را دارند . ماه باید میلیاردها سال بارها و بارها با این طغیان ها روبرو شود. هرچه انرژی این روادید بیشتر باشد، ذرات باد خورشیدی عمیق تر می توانند در سنگ  ماه جذب شوند . بنابراین حفر ماه  به ما خواهد گفت که چه زمانی خورشید در گذشته عصبانیت خودش را سر ماه خالی کرده است

اثر انگشت کهکشانی

خورشید تنها منبع ذرات ریز پرانرژی در منظومه شمسی نیست، اما ذراتی که از مرزهای سیستم ما فراتر می روند نام دیگری دارند:  که به آنها پرتوهای کیهانی می گوییم. آنها به هیچ وجه اشعه نیستند، بلکه ترکیبی از پروتون ها و هسته های سنگین تر هستند که از هر طرف وارد می شوند، و معمولاً انرژی بیشتری نسبت به باد خورشیدی دارند به هر حال، آنها موفق شدند از محیط های  بین ستاره ای عبور کنند، که هیچ یک کار بزرگی نیست.

پرتوهای کیهانی از فرآیندهای بسیار قدرتمند در کهکشان به وجود می آیند، به ویژه انفجارهای ابرنواختر که آخرین مرگ ستاره های عظیم را نشان می دهد. این انفجارهای بزرگ می توانند کل کهکشان ها را بدرخشانند و سیل واقعا نامقدسی از پرتوهای کیهانی را  آزاد کنند.

خوشبختانه ، ما در نزدیکی رویدادی که قرار است به زودی ابرقهرمان باشد نزدیک نیستیم. حتی نامزدهایی مانند غول سرخ ابطاالجوزا خیلی دور هستند تا بتوانند به ما آسیب برسانند. اما همیشه اینطور نبوده است. با توجه به مدار ما در اطراف مرکز کهکشان راه شیری ، منظومه شمسی هر 180 تا 440 میلیون سال از یک بازوی مارپیچی کهکشانی عبور می کند. (عدم اطمینان زیاد ناشی از دشواری ما در اندازه گیری سرعت چرخش بازوهای کهکشانی  است.)

بازوهای مارپیچی مکان های تشکیل ستاره در داخل کهکشان ها هستند. به همین دلیل است که بازوهای مارپیچی وقتی به کهکشان های دور نگاه می کنیم بسیار برجسته می شوند: آنها خانه ستاره های پرجرم و روشن هستند. اما ستارگان پرجرم، درخشان و آبی خیلی طولانی زندگی نمی کنند و هنگام مرگ تمایل دارند که در یک فلش ابرنواختر پخش شوند.

بنابراین در چند میلیارد سال گذشته، منظومه شمسی ما احتمالاً به بیش از چند شگفتی ناگوار ابرنواختر نزدیک شده است. اشعه های کیهانی منتشر شده توسط این انفجارها فقط توسط جو زمین تاثیر می پذیرند  و اگر هر یک از آنها به سطح زمین منتقل شوند، خود را در پوسته سیاره ما قرار میدهند، در نتیجه فرسایش و فعالیت های تکتونیکی در نهایت هر خاطره ای از این فاجعه را  می تواند پاک کند

اما ماه این وقایع را  به یاد می آورد. اشعه های کیهانی با انرژی بالا می توانند رد سنگ های قمری را که در زیر میکروسکوپ دیده می شوند رد کنند. پرتوهای کیهانی همچنین می توانند ترکیب مولکولی سنگ را تغییر دهند و هسته ها را از هم جدا کرده و آنها را متحول کنند. و سرانجام، اشعه های کیهانی می توانند فقط در آنجا بنشینند، و در خاک ماه پس از انفجار درونیشان بی حرکت بمانند

حفر فسیل های کوچک

انسانها نمونه های ماه را قبلاً جمع آوری کرده اند: شش مأموریت ناسا در دهه های 1960 و 70 هر یک سوغاتی ای به ارمغان آوردند و سفینه چانگ 5 چین اولین سنگ های تازه ماه  را در دهه های گذشته در ماه جاری به خانه برد.

اما این که بتوان تاریخچه تصویر بزرگ را که دانشمندان به دنبال آن هستند، کنار هم قرار داد، کافی نیست. طبق مقاله ارسال شده بر اساس سرویس ( arXiv) در ماه نوامبر،  اعلام داشتند ما به سنگ های  بیشتری از ماه نیاز داریم. برای استفاده قابل اعتماد از ماه به عنوان حافظ ثبت این وقایع خورشیدی و کهکشانی، باید حداقل یک متر  در ماه را حفاری کرده و از هر مکان نمونه هایی را جمع آوری کنیم.

اینکه ناسا و دیگر آژانس های فضایی می خواهند زیستگاه های طولانی مدت روی ماه بسازند چیز خوبی است. ما نیز برای شروع مطالعه جزئیات بیشتر خاک قمر ماه و باز کردن تاریخ منظومه شمسی و عبور از کهکشان به این امکانات احتیاج داریم.