آشنایی با فضاپیمای گالیله
فضاپیمای گالیله در اکتشافات فضایی، فضاپیمای رباتیک ایالات متحده برای مطالعه مداری طولانی مدت به میدان مغناطیسی و قمرهای مشتری پرتاب شد. گالیله به دنبال ماموریت های پروازهای پیشگامان 10 و 11 (74- 1973) و وویجرهای 1 و 2 (1979) بود. گالیله در 18 اکتبر 1989 توسط شاتل فضایی آتلانتیس در مدار زمین قرار گرفت.برای آشنایی کامل با فضاپیمای گالیله تا انتهای این مطلب با آندرومدا مگ همراه باشید.
سپس به یک مسیر چرخشی به سمت مشتری تبدیل شد که طی آن از یک سری روشهای کمک جاذبه یا مثل حرکت تیر کمانی در طی پروازهایی به دور ونوس (10 فوریه 1990) و زمین (8 دسامبر 1990 و 8 دسامبر 1992) بهره مند شد. علاوه بر سنسورها برای نظارت بر ذرات و زمینه های باد خورشیدی در طول سفر دریایی بین سیاره ای و سپس در مغناطیس مشتری، گالیله به یک سکوی اسکن مجهز بود که چهار ابزار نوری را حمل می کرد.
یک دوربین با وضوح بالا با یک طیف سنج نقشه برداری مادون قرمز (برای مطالعه ماهیت حرارتی ، شیمیایی و ساختاری قمرهای مشتری و ترکیب جو سیاره) ، یک طیف سنج ماورا بنفش (برای اندازه گیری گازها و آئروسل ها و تشخیص مولکول های پیچیده) تکمیل شد. )، و یک فوتو پلاریمتر و رادیومتر سنجی یکپارچه (برای مطالعه ترکیبات جوی و توزیع انرژی گرمایی) استفاده شد. طی دو عبور از کمربند سیارک ها، گالیله از کنار سیارک های گاسپرا (29 اکتبر 1991) و آیدا (28 آگوست 1993) عبور کرد و بدین ترتیب اولین نمای نزدیک از این اجسام را ارائه داد. در این روند، یک ماهواره کوچک (داکتیل) را کشف کرد که به دور سیارک آیدا می چرخد. گالیله همچنین چشم انداز منحصر به فردی از برخورد ستاره دنباله دار شومیکر لوی 9 با مشتری را در حالی که در ژوئیه 1994 روی سیاره بسته شد، ارائه داد.
در 13 ژوئیه 1995 ، گالیله یک کاوشگر جو 339 کیلوگرمی (747 پوند) را در مسیر برخورد با مشتری آزاد کرد. تقریباً پنج ماه بعد (7 دسامبر) این کاوشگر به ابر جوویان که کمی از شمال بخش استوا است، نفوذ کرد. هنگامی که به آرامی از طریق 165 کیلومتر (حدود 100 مایل) جو با چتر می آمد ، ابزارهای آن از درجه حرارت محیط، فشار، تراکم، جریان خالص انرژی، تخلیه الکتریکی، ساختار ابر و ترکیب شیمیایی گزارش می دادند.
پس از تقریبا 58 دقیقه، پس از رسیدن به ماموریت خود، فرستنده پروب نیز به دلیل افزایش دما از کار افتاد. چند ساعت بعد، با اتمام سفری شش ساله و 3.7 میلیارد کیلومتری (2.3 میلیارد مایل)، سفینه اصلی گالیله وارد مدار مشتری شد. طی پنج سال آینده گالیله یک سری مدارها را به پرواز در آورد که با چهار قمر بزرگ مشتری – به ترتیب فاصله از سیاره، آیو، اروپا، گانیمد و کالیستو برخورد نزدیک داشت.
علیرغم رسوب آنتن اصلی با مقدار کشش بالا در اوایل مأموریت، که باعث پوشش بد تصویربرداری شد که در ابتدا برنامه ریزی شده بود، گالیله پرتره های نمای نزدیک از ویژگی های انتخاب شده در ماه و تصاویر چشمگیر از لایه های ابر مشتری را ارائه داد، شفق ها و سیستم های طوفان، از جمله لکه سرخ بزرگ با عمر طولانی اش را نیز منتشر نمود. از نکات جالب توجه نمای دقیق آن از سطح یخ خرد شده اروپا بود که شواهدی از اقیانوس زیرسطحی آب مایع را نشان می داد. پس از اتمام مأموریت اصلی دو ساله گالیله، مدار آن تنظیم شد تا آن را به یک تشعشع شدید و بالقوه آسیب رسان نزدیک سیاره بفرستد تا از آیو عبور کند و موشکافهای فعال آن را با جزئیات بی سابقه بررسی کند.
پس از انجام مطالعات هماهنگ درباره محیط مغناطیسی مشتری با فضاپیمای کاسینی (در 15 اکتبر 1997 به فضا پرتاب شد) در حالی که این فضاپیما در دسامبر 2000 از طریق سیستم جوویان در مسیر زحل پرواز می کرد ، فعالیت گالیله نیز با محدودیت روبرو شد. در سپتامبر 2003 ، این هواپیما در حال فرو رفتن در جو مشتری بود تا خود را نابود کند تا از آلودگی احتمالی آن به قمر جوویان را جلوگیری کند.