اخترشناسی فرابنفش چیست؟
اخترشناسی فرابنفش، مطالعه طیف های فرابنفش را در اجرام نجومی بررسی مینماید. تابش اشعه فرابنفش از یک منطقه گرمتر از طیف الکترومغناطیسی نسبت به نور مرئی ناشی میشود.اگر علاقه مند به دانستن در رابطه با اخترشناسی فرابفنس هستید حتماً تا انتهای مقاله با آندرومدا مگ همراه باشید.
به عنوان مثال، گاز های بین ستاره ای در دمای نزدیک به 1000000 کلوین در ماوری بنفش به صورت کاملا برجسته نشان داده میشوند. این اطلاعات بسیار مهمی در مورد فراوانی و فرآیندهای شیمیایی خورشید و سایر اجرام ستاره ای دیگر مانند کوتوله های سفید می باشد.
اخترشناسی فرابنفش با ظهور موشک هایی که قادر به حمل ابزاری در بالای جو زمین هستند ، بیشترین تابش الکترومغناطیسی طول موجهای فرابنفش (یعنی تقریباً 100 تا 4000 آنگستروم) را از منابع آسمانی جذب می کند. تابش زیادی حتی در بالاترین ارتفاعی که بالن ها می توانند از آن خود کنند نیز از دست می رود. در طول دهه 1920 ، تلاش های ناموفقی برای عکسبرداری از طیف ماوربنفش خورشید از بالن انجام شد. تا اینکه در سال 1946 یک دوربین موشکی موفق به این کار شد.
از اوایل دهه 1960 ایالات متحده و چندین کشور دیگر در مدار زمین رصدخانه های ماهواره ای بدون سرنشین را حمل می کنند که تلسکوپ هایی با سطح نوری دارند و برای انعکاس پذیری ماورای بنفش پوشانده شده اند. اینها شامل هشت رصدخانه خورشیدی مداری هستند که از سال 1962 تا 1975 توسط اداره هوانوردی و فضایی ملی ایالات متحده (ناسا) راه اندازی شد ، که به منجمان امکان می دهد هزاران طیف ماورای بنفش از تاج خورشید را بدست آورند. مجموعه دیگری از ماهواره های ایالات متحده ، موسوم به رصدخانه های نجومی در مدار ، از سال 1968 تا 1981 در حال کار هستند ، امکان مطالعه ستاره های میان ستاره ای و از راه دور را در محدوده طیفی 1200 تا 4000 آنگستروم فراهم می کند.
یک تلسکوپ سوار بر فضاپیمای بین المللی ماورا بنفش اکسپلورر (که در سال 1978 توسط آژانس فضایی اروپا [ESA] ، ناسا و انگلستان به فضا پرتاب شد) اجازه داد مشاهدات ماورابنفش قابل توجهی از اجسامی مانند دنباله دارها و کوازارها انجام شود. تلسکوپ فضایی هابل با وضوح بالا ، که در سال 1990 مستقر شد ، همچنین داده های طول موج ماورای بنفش را درباره اشیای کم نور مانند سحابی ها و خوشه های ستاره دور جمع آوری کرده است.
ماهواره Extreme Ultraviolet Explorer (EUVE) ناسا در سال 1992 پرتاب شد و تحولات ستاره ای و محیط بین ستاره ای را مورد مطالعه قرار داد.
EUVE در سال 1999 توسط Far Ultraviolet Spectroscopic Explorer NASA (FUSE) ، که نیتروژن مولکولی را در فضای بین ستاره ای کشف کرد ، موفق شد. ماهواره ماورای بنفش دیگر ناسا، به نام Galaxy Evolution Explorer (GALEX) ، در سال 2003 به فضا پرتاب شد و نحوه تغییر کهکشان ها طی میلیاردها سال را مورد مطالعه قرار داد. رصدخانه خورشیدی و هلیوسفر (SOHO) ، یک ماهواره ESA-NASA که در سال 1995 پرتاب شد وفعالیتش این بود که ، خورشید و تاج داغ آن را در نور ماورای بنفش بررسی کرده کند و این پروژه را به انجام رساند.