راهپیمایی فضایی چیست؟
هر زمان که یک فضانورد هنگام حضور در فضا از فضاپیما پیاده می شود به آن راهپیمایی فضایی گفته می شود به یک راهپیمایی فضایی EVA نیز گفته می شود.برای مطالعه مقاله تا انتها با مجله علمی آندرومدا مگ همراه باشید.
اولین شخصی که راه پیمایی فضایی را انجام داد الکسی لئونوف بود او اهل روسیه بود و اولین راهپیمایی فضایی در 19 مارس 1965 انجام شد و 10 دقیقه نیز زمان برد. اولین آمریکایی که به راه پیمایی فضایی رفت اد وایت بود. راه پیمایی فضایی او در 3 ژوئن 165 و در حین انجام ماموریت جمنای 4 رخ داد و راه پیمایی فضایی وایت 23 دقیقه طول کشید. امروز فضانوردان به راه پیمایی فضایی در خارج از ایستگاه فضایی بین المللی می روند. راهپیمایی فضایی بسته به شغل معمولاً بین پنج تا هشت ساعت طول می کشد. رکورد جهانی بیشترین راهپیمایی فضایی توسط آناتولی سولوویف، فضانورد روسی انجام شده است. او در 16 راهپیمایی فضایی بوده است. راه پیمایی های فضایی او بیش از 82 ساعت زمان برده است. چهار فضا نورد ناسا نیز هر کدام 10راه پیمایی انجام داده اند که به ترتیب نامشان مایکل لوپز-آلگریا، پگی ویتسون، باب بهنکن و کریس کسیدی است. از میان این 4 نفر، مایکل بیشترین زمان را در خارج از ایستگاه فضایی گذرانده است که در مجموع 67 ساعت حساب می شود.
چرا فضانوردان راه پیمایی فضایی را انجام می دهند؟
فضانوردان به دلایل زیادی راه پیمایی فضایی را به انجام می رسانند چون میتوانند با خارج شدن از ایستگاه فضایی آزمایشات علمی خود را به انجام برسانند و بفهمند چه چیزهایی می تواند در فضا تاثیر گذار باشد. همچنین می توانند تجهیزاتشان را مورد آزمایش قرار دهند و یا مواردی را تعمیر نمایند.
چگونه فضانوردان به راه پیمایی فضایی می روند
وقتی فضانوردان به پیاده روی های فضایی می روند، برای حفظ امنیت خود لباس فضایی می پوشند. در داخل لباس های فضایی، فضانوردان اکسیژن مورد نیاز برای تنفس را دارند. آنها آب مورد نیاز برای نوشیدن را نیز دارند. فضانوردان چندین ساعت قبل از راهپیمایی فضایی لباس فضایی خود را به تن می کنند. لباس های داخلی شان نیز تحت فشار می باشد. این بدان معنی است که لباس ها از اکسیژن پر شده اند.
پیشنهاد ویژه : کارگاه آشنایی با علم نجوم به صورت کاربردی
فضانوردان پس از پوشیدن لباس خود، برای چند ساعت اکسیژن خالص تنفس می کنند. تنفس فقط با اکسیژن باعث از بین رفتن تمام نیتروژن موجود در بدن یک فضانورد می شود. اگر آنها از شر نیتروژن خلاص نشوند، ممکن است فضانوردان هنگام راه رفتن در فضا حباب های گاز در بدن خود پیدا کنند. این حباب های گاز باعث می شود که فضانوردان از ناحیه شانه ، آرنج ، مچ و زانو احساس درد کنند. این درد را “خم شدن” می نامند زیرا در مکان هایی که بدن خم می شود تأثیر می گذارد. فضانوردان اکنون آماده بیرون آمدن از فضاپیمای خود هستند. آنها فضاپیما را از طریق درب خاصی به نام قفل هوا ترک می کنند. قفل هوا دو در دارد. وقتی فضانوردان درون فضاپیما هستند، قفل هوا ضد هوا است بنابراین هیچ هوایی نمی تواند خارج شود. وقتی فضانوردان آماده رفتن به یک راهپیمایی فضایی می شوند، از اولین در عبور می کنند و آن را محکم پشت سر خود قفل می کنند. آنها می توانند درب دوم را باز کنند بدون اینکه هوا از فضاپیما خارج شود. پس از پیاده روی فضایی ، فضانوردان از طریق قفل هوا به داخل برمی گردند.
چگونه فضانوردان در طول پیاده روی فضایی ایمن می مانند؟
وقتی فضانوردان در یک پیاده روی فضایی هستند، برای اینکه نزدیک فضاپیمای خود نباشند، از بسترهای ایمنی استفاده می کنند. و از یک رکاب استفاده میکنند، رکاب مانند طناب است. یک انتهای آن متصل به راهپیمای فضایی است. سر دیگر آن به فضاپیما متصل است. افسارهای ایمنی باعث می شوند فضانوردان در فضا حرکت نکنند. فضانوردان همچنین برای جلوگیری از شناور ماندن وسایل از وسایل اتصال دهنده استفاده می کنند. آنها وسایل خود را به لباس فضایی خود متصل می کنند.
روش دیگر ایمن ماندن فضانوردان در هنگام راهپیمایی فضایی استفاده از SAFER است. SAFER مخفف Simplified Aid for EVA Rescue است. SAFER مانند کوله پشتی پوشیده شده است. با استفاده از نیروی پرتاب جت اجازه می دهد تا یک فضانورد در فضا حرکت کند. اگر یک فضانورد از دسترس خارج شود و دور شود، SAFER به او کمک می کند تا دوباره به فضاپیما پرواز کند. فضانوردان مانند یک بازی ویدیویی با یک کنترل کننده کوچک SAFER را کنترل می کنند
چگونه فضانوردان برای پیاده روی فضایی تمرین می کنند؟
یکی از راه های تمرین فضانوردان برای پیاده روی فضایی رفتن به شنا است. شناور بودن در فضا شباهت زیادی به شناور شدن در آب دارد. فضانوردان در زیر آب و در یک استخر بزرگ به راهپیمایی فضایی می پردازند. این استخر را آزمایشگاه شناوری خنثی یا NBL می نامند. این بخش نزدیک مرکز فضایی جانسون ناسا در هوستون تگزاس است. این استخر 6.2 میلیون گالن آب ذخیره می کند. فضانوردان به ازای هر یک ساعتی که در پیاده روی فضایی می گذرانند ، هفت ساعت در استخر تمرین می کنند.
روش دیگری که فضانوردان برای پیاده روی فضایی تمرین می کنند استفاده از واقعیت مجازی است. این نوعی بازی کردن در یک بازی ویدیویی است. فضانوردان از کلاه ایمنی استفاده می کنند که داخل آن صفحه ویدئویی قرار دارد. آنها همچنین از دستکش مخصوص استفاده می کنند. ویدئویی از آنچه در حین راهپیمایی فضایی مشاهده خواهند کرد، روی صفحه داخل کلاه ایمنی آنها نشان داده شده است. هنگام حرکت فضانورد، دستکش های مخصوص اجازه می دهند حرکات با فیلم نشان داده شوند. شبیه سازی واقعیت مجازی دقیقاً مانند یک راهپیمایی فضایی به نظر می رسد و احساس می شود.