شخصیت ویکتوریا نیومن (Victoria Neuman) در سریال The Boys یکی از مرموزترین و در عین حال خطرناک‌ترین افراد دنیای سوپ‌ها است. برخلاف بسیاری از دیگر کاراکترها که قدرت‌هایشان آشکارا فیزیکی یا بصری‌اند، توانایی نیومن در ظاهر ساده اما از نظر علمی، به‌شدت پیچیده و ویرانگر است: او قادر است با تمرکز ذهنی، بافت‌های بدن موجودات زنده را از درون منفجر کند.
اگر بخواهیم از دیدگاه علم فیزیک به این قدرت نگاه کنیم، سازوکار آن چیزی شبیه به یک پدیده‌ی ناهمسانِ انرژی درون‌سلولی است گویی او می‌تواند میدان انرژی یا فشار داخلی ماده را در یک نقطه خاص تا حد بحرانی افزایش دهد و در نتیجه انفجار ایجاد کند. چنین نیرویی در سطح میکروسکوپی مستلزم کنترل دقیق روی توزیع انرژی، تراکم ماده، و حتی تعاملات بین مولکولی است؛ توانایی‌ای که عملاً فراتر از هر فناوری شناخته‌شده امروزی است.
این مقدمه قصد دارد پایه‌ای علمی برای تحلیل فیزیکی قدرت نیومن بنا کند: از دید حرارتی، کوانتومی و مکانیکیِ ماده، بررسی شود که چه مقدار انرژی، زمان و فشار لازم است تا انفجاری همانند قدرت او بتواند در دنیای واقعی شکل گیرد. در ادامه، می‌توان این قدرت را با پدیده‌های شناخته‌شده‌ای مثل کاویتاسیون، تلاطم پلاسمایی یا رزونانس مولکولی مقایسه کرد تا درک کنیم چقدر این توانایی، حتی برای قوانین فیزیک، «غیرممکن اما محاسبه‌پذیر» جلوه می‌کند.
در پایان، این بررسی نشان خواهد داد که قدرت نیومن نه تنها از نظر روایی، بلکه از لحاظ فیزیکی و نظریه‌ی انرژی، یکی از خطرناک‌ترین و جالب‌ترین نمونه‌های ابرقدرت در جهان تخیلی به حساب می‌آید.
عناصر علم فیزیک در قدرت ویکتوریا نیومن
قدرت ویکتوریا نیومن در سریال *The Boys* از دیدگاه فیزیکی ترکیبی از چندین پدیده‌ٔ پیچیده و مرز میان علم و تخیل است. او می‌تواند با تمرکز ذهنی، ساختار مولکولی یا سلولی فرد را از درون منفجر کند؛ یعنی انرژی‌ای در مقیاس زیراتمی تولید و در یک فضای محدود آزاد شود. اگر بخواهیم عناصر علم فیزیک دخیل در چنین قدرتی را بررسی کنیم، پنج حوزه‌ی مهم مطرح می‌شوند:
1. دینامیک فشار و انرژی داخلی ماده
وقتی نیومن سر یک فرد یا شیء را “منفجر” می‌کند، پدیده‌ای شبیه افزایش ناگهانی فشار داخلی رخ می‌دهد. از منظر فیزیک کلاسیک، این حالت نیازمند آزادسازی لحظه‌ای مقادیر عظیم انرژی در حجم کوچک است. مشابه چیزی که در انفجارهای پلاسمایی یا تحریک حرارتی ماده مشاهده می‌شود. برای چنین واکنشی، باید انرژی در حد چند مگاژول در زمان کمتر از هزارم ثانیه در ناحیه‌ٔ کوچکی متمرکز گردد امری که در شرایط عادی تنها با واکنش‌های هسته‌ای ممکن است.
2. فیزیک موج و رزونانس مولکولی
اگر این قدرت نه از طریق حرارت بلکه از راه ارتعاش عمل کند، نیومن باید بتواند فرکانس رزونانس مناسب هر نوع سلول یا بافت را بیابد و آن را تقویت کند تا ساختار از درون فروپاشد. این دقیقاً همان چیزی است که در رزونانس مکانیکی رخ می‌دهد: هر ماده دارای فرکانسی است که در آن بیشترین ناپایداری را نشان می‌دهد. در ابعاد سلولی، ایجاد چنین رزونانسی به توانایی کنترل موج در محدوده‌ی گیگاهرتز تا تراهرتز نیاز دارد؛ یعنی چیزی فراتر از فناوری صوتی یا لیزری انسانی.
3. تحلیل انرژی کوانتومی
در سطح زیراتمی، تنها حالت قابل‌تصور برای ایجاد چنین انفجاری بدون تماس فیزیکی، دست‌کاری کوانتومی انرژی بستگی (binding energy) بین الکترون‌ها و هسته‌ها است. اگر نیومن بتواند پیوندهای کوانتومی را لحظه‌ای مختل کند، انرژی ذخیره‌شده در این پیوندها آزاد می‌شود مشابه چیزی که در شکافت هسته‌ای یا در واپاشی ماده دیده می‌شود. چنین کنترل کوانتومی نیازمند درک لحظه‌ای از موقعیت ذرات زیراتمی و فاز موج آن‌هاست، یعنی چیزی نزدیک به “بینایی کوانتومی”.
4. میدان‌های الکترومغناطیسی و پلاسما
در لحظه انفجار، احتمال دارد میدان الکترومغناطیسی شدیدی به کار گرفته شود. هر انفجار در فضای کوتاه، یونیزه‌سازی شدید هوا و تشکیل پلاسما را القا می‌کند؛ این همان حالتی است که در صاعقه یا بمب‌های EMP رخ می‌دهد. نیومن ممکن است به‌طور غریزی بتواند چنین میدان‌هایی را فقط با ذهن خود شکل دهد. از دید فیزیک نظری، برای ایجاد پلاسما در هوا به میدان‌های حداقل در مقیاس چند صد هزار ولت بر متر نیاز است.
5. ترمودینامیک و قانون بقای انرژی
نکته‌ی پارادوکسیکال قدرت او همین‌جاست: اگر انرژی انفجار از هیچ خلق نمی‌شود، باید منبع آن یا از بدن نیومن باشد یا از محیط گرفته شود. در فیزیک، این عمل دقیقاً ناقض قانون بقای انرژی است. بنابراین، از دید علمی، توانایی او یا باید مبتنی بر دسترسی به منبع انرژی غیرقابل‌مشاهده (مانند میدان صفر نقطه‌ای در نظریه کوانتوم خلأ) باشد، یا قدرتش اساساً فراتر از قوانین فعلی فیزیک است چیزی شبیه “نابسامانی انرژی خلأ” یا استفاده از بعد پنجم برای استخراج نیرو.
در مجموع، قدرت ویکتوریا نیومن را می‌توان آمیزه‌ای از فیزیک کوانتومی، دینامیک انفجار، رزونانس مواد و پلاسما دانست که همگی در قالب ذهن او کنترل می‌شوند؛ موردی که حتی پیشرفته‌ترین مدل‌های علمی امروز قادر به توضیح کاملش نیستند.