جان آرچیبالد ویلر، (زاده 9 ژوئیه 1911، جکسونویل، فلوریدا، ایالات متحده – درگذشت 13 آوریل 2008، هایتستاون، نیوجرسی)، فیزیکدان، اولین آمریکایی که در توسعه نظریه بمب اتمی شرکت داشت. برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرو مدامگ همراه باشید. او همچنین رویکرد جدیدی به نظریه میدان یکپارچه ایجاد کرد و اصطلاح سیاهچاله را رایج کرد.
ویلر که پسر یک فرد کتابداربود، ابتدا در کودکی با مطالعه مقالات علمی به علم علاقه مند شد. او در کالج شهر بالتیمور و دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، مریلند تحصیل کرد، جایی که در سال 1933 مدرک دکترا گرفت. او همچنین با نیلز بور در دانشگاه کپنهاگ تحصیل کرد. او و بور «مکانیسم شکافت هسته‌ای» (1939) را نوشتند، رساله‌ای مهم که اورانیوم 235 را برای استفاده در ساخت بمب اتمی مشخص می‌کرد.
ویلر قبل از پیوستن به هیئت علمی دانشگاه پرینستون در سال 1938، فیزیک را در دانشگاه کارولینای شمالی تدریس می کرد. او در سال های 1966-1976 استاد جوزف هنری در پرینستون بود. در سال 1976 او به عنوان استاد فیزیک در دانشگاه تگزاس در آستین منصوب شد، جایی که از سال 1979 کرسی فیزیک اشبل اسمیت را بر عهده داشت و در سال 1981 استاد فیزیک بلومبرگ شد. ویلر در سال 1986 به عنوان استاد بازنشسته شد.
ویلر به توسعه بمب هیدروژنی در لوس آلاموس، نیومکزیکو (1951-1949) کمک کرد و در پرینستون مدیر پروژه Matterhorn (1951-1953) بود که برای طراحی سلاح‌های گرمایی هسته‌ای تأسیس شد. برای کارهایش در زمینه شکافت هسته ای و فناوری تولید پلوتونیوم، در سال 1968 از سوی کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده جایزه فرمی اعطا شد. از سال 1969 تا 1976 او به عنوان عضو کمیته مشورتی عمومی ایالات متحده در کنترل تسلیحات و خلع سلاح خدمت کرد.
در سالهای بعد او توجه خود را به مطالعه نظریه میدان یکپارچه، پیوستار فضا-زمان و گرانش معطوف کرد. کتاب های او شامل نظریه گرانش و فروپاشی گرانشی (1965)، چشم انداز انیشتین (1968)، مرزهای زمان (1979) و گرانش و اینرسی (1995، با ایگنازیو سیوفولینی)، و همچنین یک کتاب درسی بزرگ در مورد نظریه نسبیت انیشتین، گرانش است. (1973، با چارلز دبلیو. میسنر و کیپ اس. تورن)، و یک زندگی نامه، Geons، سیاه چاله ها، و فوم کوانتومی: زندگی در فیزیک (1998، با کنت فورد) را نوشت. او در سال 1982 مدال طلای بین المللی نیلز بور را دریافت کرد.