توماس گلد، (متولد 22 مه 1920، وین، اتریش – درگذشت 22 ژوئن 2004، ایتاکا، نیویورک، ایالات متحده)، ستاره شناس بریتانیایی اتریشی الاصل که نظریه حالت پایدار جهان را منتشر کرد، و معتقد بود که، اگرچه جهان هستی در حال گسترش است، ایجاد پیوسته ماده در فضای بین کهکشانی به تدریج کهکشان های جدیدی را تشکیل می دهد. برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید.
به طوری که میانگین تعداد کهکشان ها در هر بخشی از جهان تقریباً یکسان باقی می ماند. بسیاری از تئوری های گلد غیر متعارف بودند و اغلب بحث و جدل های زیادی را ایجاد می کردند.
گلد در کالج ترینیتی، کمبریج (B.A.، 1942؛ M.Sc.، 1946) تحصیل کرد و در طول جنگ جهانی دوم در نیروی دریایی بریتانیا خدمت کرد. او در سال 1947 به عنوان یکی از اعضای کالج ترینیتی انتخاب شد و در سال 1949 در آزمایشگاه کاوندیش، کمبریج، استاد دانشگاه در رشته فیزیک شد. در اواخر دهه 1940، گلد با همکاری هرمان باندی و فرد هویل، نظریه حالت پایدار را تدوین کرد که هویل به عنوان مدافع اصلی آن تبدیل شد. اما شواهد بعدی با این نظریه در تضاد بود و در عوض از مدل انفجار بزرگ حمایت کرد.
در سال 1952 گلد به کارکنان رصدخانه رویال گرینویچ لندن پیوست. پنج سال بعد او استاد نجوم در دانشگاه هاروارد شد. او در آنجا روی تقویت کننده میزر (تقویت امواج مایکروویو با انتشار تشعشع تحریک شده) برای استفاده در تلسکوپ های رادیویی کار کرد. در سال 1959 به عنوان استاد نجوم به هیئت علمی دانشگاه کورنل در ایتاکا، نیویورک پیوست. او از سال 1959 تا 1981 به عنوان مدیر مرکز رادیوفیزیک و تحقیقات فضایی خدمت کرد. گلد که از حامیان اولیه اکتشافات فضایی بود، نظریه ها و حدس های مهمی را در مورد ساختار ماه، در مورد تأثیر شعله ها و طوفان های خورشیدی بر جو زمین ارائه داد. و در مورد منشا منظومه شمسی و حیات نظریاتی را ارائه نمود. او به عنوان مشاور اداره ملی هوانوردی و فضایی خدمت کرد و در دهه 1960 در مورد برنامه آپولو این سازمان مشاوره داد. در دهه 1970گلد شروع به تمرکز بر تامین انرژی جهان کرد. او با این نظریه که نفت و گاز طبیعی به طور مداوم از طریق فرآیندهای زمین‌شناسی شکل می‌گیرند و آن‌طور که معمولاً تصور می‌شود، توسط ماده طبیعی در حال فاسد شدن ایجاد نمی‌شوند، انتقادات زیادی ایجاد کرد. نظریه ای که او در The Deep Hot Biosphere (1999) مطرح کرد، ثابت نشده است.