سیدنی برنر که بود و چه کرد؟

سیدنی برنر، (زاده ۱۳ ژانویه ۱۹۲۷، گرمیستون، آفریقای جنوبی – درگذشت ۵ آوریل ۲۰۱۹، سنگاپور)، زیست شناس متولد آفریقای جنوبی که به همراه جان ای. سولستون و اچ. رابرت هورویتز برنده جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی شدند. برای مطالعه کامل مقاله با مجله علمی آندرومدامگ همراه باشید.

در سال 2002 برای اکتشافات خود در مورد اینکه چگونه ژن ها رشد بافت و اندام را از طریق مکانیسمی کلیدی به نام مرگ برنامه ریزی شده سلولی یا آپوپتوز تنظیم می کنند.

پس از دریافت مدرک دکتری (1954) از دانشگاه آکسفورد، برنر کار خود را با شورای تحقیقات پزشکی (MRC) در انگلستان آغاز کرد. او بعداً آزمایشگاه بیولوژی مولکولی MRC (1979-1986) و واحد ژنتیک مولکولی (1986-1991) را هدایت کرد. در سال 1996 او مؤسسه علوم مولکولی مستقر در کالیفرنیا را تأسیس کرد و در سال 2000 برنر سمت استاد پژوهشی برجسته در مؤسسه مطالعات بیولوژیکی سالک در لا جولا، کالیفرنیا را پذیرفت.

در اوایل دهه 1960 برنر تحقیقات خود را بر روی غلبه بر دشواری مطالعه رشد اندام ها و فرآیندهای مرتبط در حیوانات عالی که دارای تعداد زیادی سلول هستند متمرکز کرد. جستجوی او برای یافتن یک ارگانیسم ساده با بسیاری از خصوصیات بیولوژیکی اولیه انسان منجر به نماتد Caenorhabditis elegans شد، یک کرم خاکی تقریباً میکروسکوپی که زندگی را تنها با 1090 سلول آغاز می کند. علاوه بر این، این حیوان شفاف است، که به دانشمندان اجازه می دهد تقسیمات سلولی را زیر میکروسکوپ دنبال کنند. به سرعت تکثیر می شود. و نگهداری آن ارزان است. همانطور که محققان بعداً دریافتند، مرگ برنامه ریزی شده سلولی 131 سلول را در C. elegans از بین می برد، به طوری که بزرگسالان با 959 سلول بدن مواجه می شوند. بررسی‌های برنر نشان داد که یک ترکیب شیمیایی می‌تواند جهش‌های ژنتیکی را در کرم ایجاد کند و این جهش‌ها اثرات خاصی بر رشد اندام‌ها دارند. کار او پایه و اساس تحقیقات آینده در مورد مرگ برنامه ریزی شده سلولی را پایه گذاری کرد – سولستون و هورویتز هر دو از C. elegans در مطالعات خود استفاده کردند – و C. elegans را به عنوان یکی از مهمترین ابزارهای تجربی در تحقیقات ژنتیکی معرفی کردند.