تاریخچه و میراث پروژه مرکوری
اهداف پروژه مرکوری این بود که به دور در یک فضاپیما به دور زمین بچرخند ، توانایی انسان در عملکرد در فضا را بررسی کند و هم فضانورد و هم فضاپیما را به سلامت بازیابی کند. این یک چالش جدی بود و مراکز علمی، فناوری و آموزشی ایالات متحده و شوروی را تحت تأثیر قرار داد.برای آشنایی با تاریخچه و میراث پروژه مرکوری تا انتهای این مطلب با آندرومدا مگ همراه باشید.
برای افرادی که در دهه های 1950 و 1960 زندگی می کردند، رقابت فضایی زمانی هیجان انگیز بود که مردم از سطح زمین خارج می شدند و به ماه می رفتند و حتی فراتر از آن می رفتند. این رسماً هنگامی آغاز شد که اتحاد جماهیر شوروی با مأموریت اسپوتنیک در سال 1957 و با اولین انسان در مدار در سال 1961 ایالات متحده را به فضا به چالش کشید. اهداف برنامه کاملاً ساده بود، اگرچه ماموریت ها کاملاً چالش برانگیز بودند.
منشأ سفرهای فضایی و برنامه مرکوری
در حالی که رقابت فضایی در سال 1957 آغاز شد، اما ریشه آن خیلی زودتر ازموعد مقرر بود. هیچ کس دقیقاً مطمئن نیست که بشر برای اولین بار چه آرزوی سفر فضایی ای را داشته است. شاید این از زمانی آغاز شد که یوهانس کپلر کتاب (Somnium) خود را نوشت و منتشر کرد. با این وجود، تا اواسط قرن بیستم بود که فناوری به حدی پیشرفت کرد که مردم می توانستند ایده های مربوط به پرواز و موشک را به سخت افزار تبدیل کنند تا به پرواز در فضا برسند. پروژه مرکوری که در سال 1958 آغاز و در سال 1963 به پایان رسید، به اولین برنامه انسان در فضا در ایالات متحده تبدیل شد.
ایجاد ماموریت های مرکوری
پس از تعیین اهداف برای این پروژه ، ناسا تازه تاسیس شده، رهنمودهایی را برای فناوری مورد استفاده در سیستم های پرتاب فضایی و کپسول های خدمه تصویب کرد. آژانس موظف کرد که (حتی انجام فعالیت ها)، باید از فناوری موجود و تجهیزات خارج از قفسه استفاده شود. مهندسان موظف شدند ساده ترین و مطمئن ترین رویکردها را برای طراحی سیستم اتخاذ کنند. این بدان معنی بود که از موشک های موجود برای هدایت کپسول ها به مدار استفاده می شود. این موشک ها براساس نقشه های گرفته شده از آلمانی ها ساخته شده بودند که آنها را در طول جنگ جهانی دوم طراحی و مستقر کرده بودند.
سرانجام ، آژانس برنامه آزمایشی مترقی و منطقی را برای مأموریت ها تنظیم کرد. واین گونه بود که : فضاپیما باید به اندازه کافی سخت ساخته شده باشد تا در هنگام پرتاب، پرواز و بازگشت در برابر سایش زیاد مقاومت کند. همچنین برای جدا کردن فضاپیما و خدمه آن از وسیله نقلیه پرتابگر در صورت خرابی قریب الوقوع، باید یک سیستم قابل اعتماد برای پرتاب و فرار داشت. این بدان معنی بود که خلبان باید کنترل دستی سفینه را داشته باشد ، فضاپیما باید دارای یک سیستم جهت یاب مجدد باشد که بتواند انگیزه لازم را برای بیرون آوردن فضاپیما از مدار به طور قابل اطمینان ایجاد کند و طراحی آن به شما امکان می دهد از ترمز درگ برای استفاده مجدد استفاده کند. ورود فضاپیما همچنین باید قادر به مقاومت در برابر فرودآمدن آب باشد زیرا برخلاف روس ها ، ناسا قصد داشت کپسول های خود را به پایین در اقیانوس بیندازد.
اگرچه بیشتر این کارها با تجهیزات خارج از سیستم یا با استفاده مستقیم از فناوری موجود انجام می شد ، اما دو فناوری جدید باید توسعه می یافت. یک سیستم اندازه گیری فشار خون خودکار برای استفاده در پرواز و ابزاری برای درک فشارهای جزئی اکسیژن و دی اکسید کربن در جو، اکسیژن کابین و لباس فضایی بودند.
فضانوردان مرکوری
رهبران برنامه مرکوری تصمیم گرفتند که خدمات نظامی خلبانان این تلاش جدید را به ارمغان بیاوند. پس از غربالگری بیش از 500 پرونده خدمه خلبانان آزمایشی و جنگنده در اوایل سال 1959، 110 مرد پیدا شدند که از حداقل استاندارد برخوردار بودند. در اواسط آوریل هفت فضانورد اول آمریکا انتخاب شدند و آنها به عنوان مرکوری 7 شناخته شدند. آنها اسکات کارپنتر ، ال گوردون کوپر ، جان اچ گلن جونیور ، ویرجیل اول “گاس” گریسوم، والتر اچ بودند. والی “شیررا جونیور ، آلن بی شپارد جونیور ، و دونالد کی.” دکه “اسلایتون.
ماموریت های مرکوری
پروژه مرکوری شامل چندین مأموریت آزمایشی بدون سرنشین و همچنین تعدادی مأموریت فضانوردان به فضا بود. اولین شخصی که پرواز 7 بود ، در 5 مه 1961 ، آلن بی شپارد را به یک پرواز در خارج از کشور منتقل کرد. پس از وی ویرجیل گریسوم، که در 21 ژوئیه سال 1961 با خلبانان لیبرتی بل 7، وارد پرواز شد. مأموریت مرکوری در 20 فوریه 1962 ، با حمل جان گلن به یک پرواز سه مداره با دوستی 7 پرواز کرد. به دنبال پرواز تاریخی گلن ، فضانورد اسکات کارپنتر در 24 مه 1962 سوار شفق قطبی 7 شد و پس از آن والی شیررا در Sigma 7 در اکتبر 3 ، 1962 مأموریت شیرا به مدت شش دور مداری طول کشید. آخرین مأموریت مرکوری، گوردون کوپر را در 15 تا 16 مه 1963 به مدار 22 دور زمین روی سفینه ایمان 7 برد.
در پایان دوران مرکوری، ناسا با فناوری ثابت شده خود، آماده حرکت برای ماموریت های جوزا بود. اینها به عنوان آماده سازی برای مأموریت های آپولو به ماه برنامه ریزی شده بودند. فضانوردان و تیم های زمینی مأموریت های مرکوری ثابت کردند که مردم می توانند با خیال راحت به فضا پرواز کنند و برگردند و زمینه بسیاری از فن آوری ها و مأموریت های انجام شده توسط ناسا را تا امروز فراهم کردند.