چرا ما مناطق زمانی داریم؟
از گذشته های دور موضوع زمان بسیاد چالش برانگیز بوده و همواره بسیار از انسان ها بر روی آن کار کرده اند و به مرور مناطق زمانی ایجاد شد تا اختلافات زمانی رفع گردد.برای مطالعه کامل تا انتها با مجله علمی آندرومدا مگ همراه باشید.
گسترش حمل و نقل و ارتباطات در طول قرن نوزدهم نیاز به یک سیستم یکپارچه برای وقت را ایجاد کرد و مناطق زمانی وارد عرصه شدند. قبل از اختراع ساعت مردم وقت خود را با استفاده از ابزارهای مختلف برای مشاهده نصف النهار خورشید در ظهر نگه می داشتند. اولین دستگاه اندازه گیری زمان که می شناسیم ساعتهای آفتابی و ساعتهای آبی است.
کرونومترها روند بازی را تغیییردادند
ساعت آونگ در طول قرن هفدهم ساخته شد. با این حال این ساعت ها به اندازه کافی دقیق نبودند تا بتوانند در دریا برای تعیین طول و اندازه گیری زمان علمی در قرن 18 استفاده شوند.
در سال 1764 زمان سنج اختراع شد. کرونومترها علی رغم حرکت یا شرایط مختلف زمان را به طور دقیق اندازه گیری می کردند و در طول قرن نوزدهم به ابزار محبوب برای بسیاری از دریانوردان بازرگان تبدیل شدند.
ساعتهای مبتنی بر خورشید
حتی بعد از کرنومتر بسیاری از شهرها ساعت ها را بر اساس غروب و طلوع آفتاب تنظیم می کنند. طلوع و غروب در زمان های مختلف رخ می دهد ، اما تفاوت های زمانی بین مکان های دوربه دلیل زمان سفر طولانی و عدم ارتباطات از راه دور. به سختی قبل از قرن نوزدهم قابل توجه بود.
با بهبود راه آهن و ارتباطات از راه دور ، استفاده از زمان خورشیدی محلی بسیار ناخوشایند شد. بنابراین ، مناطق زمانی یک مصالحه بود و وابستگی پیچیده جغرافیایی را آرام می کرد در حالی که هنوز هم اجازه می دهد زمان محلی با زمان خورشیدی تقریبی باشد.
چالش های قرن نوزدهم
راه آهن آمریکا در اواخر دهه 1800 مناطق زمانی مختلفی را حفظ کرده است. هر ایستگاه قطار ساعت خاص خود را تنظیم می کند و هماهنگی برنامه قطارها را دشوار می کند و مسافران را با چالش های شدیدی مواجه می سازد.
طبق کتابخانه کنگره ، محاسبه زمان برای افرادی که با قطار مسافرت می کنند (گاهی صدها مایل در روز) به یک مشکل جدی تبدیل شده است. هر شهر در ایالات متحده از استاندارد زمانی متفاوتی استفاده می کند ، بنابراین بیش از 300 زمان خورشید محلی برای انتخاب وجود دارد. مدیران راه آهن سعی کردند با ایجاد 100 منطقه زمانی راه آهن این مشکل را برطرف کنند ، اما این تنها یک راه حل جزئی برای مشکل بود.
بهره برداران خطوط جدید راه آهن به برنامه زمانی جدیدی نیاز دارند که برنامه یکسان قطار را برای عزیمت و ورود فراهم کند. چهار منطقه زمانی استاندارد برای قاره ایالات متحده در 18 نوامبر 1883 معرفی شد.
انگلیس ، که از قبل سیستم زمانی استاندارد خود را برای انگلیس ، اسکاتلند و ولز در نظر گرفته بود ، در سال 1884 به جمع آوری اجماع بین المللی برای مناطق زمانی جهانی کمک کرد.
قبل از اواخر دهه 1800 میلادی از نصف النهارهای مختلف برای ارجاع طولی در بین کشورهای مختلف استفاده می شد و نصف النهار گرینویچ محبوب ترین آنها بود. شهرت رصدخانه گرینویچ به دلیل قابلیت اطمینان و دقت در انتشار داده های پیمایش خود ، عاملی بود که به محبوبیت نصف النهار گرینویچ کمک کرد.
علاوه بر این صنعت حمل و نقل از داشتن فقط یک نصف النهار اصلی بهره مند می شود. بسیاری از مردم پیش از کنفرانس بین المللی نصف النهار در سال 1884 نصف النهار گرینویچ را به عنوان نصف النهار اصلی به رسمیت شناختند.
سر سندفورد فلمینگ یکی از بازیگران اصلی در ایجاد یک سیستم رضایت بخش در سراسر جهان بود. وی از تصویب یک استاندارد یا میانگین و تغییرات ساعتی و ساعتی از مناطق زمانی مشخص تأیید شد. وی همچنین در برگزاری کنفرانس بین المللی نصف النهار در سال 1884 ، جایی که سیستم زمان استاندارد بین المللی تصویب شد ، کمک کرد.
کنفرانس بین المللی نصف النهار
کنفرانس بین المللی نصف النهار در واشنگتن دی سی ، ایالات متحده ، پیشنهادی را در اکتبر 1884 تصویب کرد. در این پیشنهاد آمده است که نصف النهار اصلی برای طول و زمان سنجی باید مسیری باشد که از مرکز ابزار حمل و نقل در رصدخانه گرینویچ در انگلستان عبور کند. این کنفرانس نصف النهار گرینویچ را به عنوان نصف النهار اصلی و گرینویچ میانگین زمانی (GMT) را به عنوان استاندارد جهانی زمان تعیین کردند. سیستم بین المللی منطقه ای 24 ساعته از این طریق رشد کرد ، که در آن تمام مناطق به نصف النهار اصلی به GMT برمی گشتند.
اصلی ترین عواملی که گرینویچ را به عنوان مکان نصف النهار اصلی ترجیح می دهند:
حمل و نقل و کشتی های انگلیس بیش از بقیه جهان (در آن زمان) با استفاده از نصف النهار گرینویچ بود. الماناک دریایی انگلیس این نمودارها را در سال 1767 آغاز کرد.
رصدخانه گرینویچ برای مدت طولانی داده هایی با بالاترین کیفیت را تولید می کرد.
مناطق زمانی در قرن بیستم
جالب توجه است که بسیاری از نقشه های فرانسه علیرغم نتایج کنفرانس بین المللی نصف النهار در سال 1884 ، سالها در پاریس درجه صفر را نشان می دادند. GMT استاندارد مرجع جهانی بود – همه زمان های دیگر ساعت های زیادی قبل یا پشت آن ذکر شده است – اما فرانسوی ها به روند زمانی پاریس ادامه دادند به عنوان نصف النهار اصلی تا سال 1911 این روند را پذیرفتند. حتی در این صورت ، فرانسوی ها زمان مدنی خود را به معنی زمان پاریس منهای 9 دقیقه و 21 ثانیه تعریف کردند. به عبارت دیگر ، این زمان همان GMT بود.
در سال 1972 ، زمان جهانی هماهنگ (UTC) جایگزین GMT به عنوان استاندارد زمانی جهان شد. فرانسه تا اوت سال 1978 به طور رسمی از UTC به عنوان مرجع منطقه زمانی استاندارد خود (UTC + 1) استفاده نکرد. زمان استاندارد ، از نظر محدوده های زمانی ، تا پیش از قانون در 19 مارس 1918 در قانون ایالات متحده تعیین نشده است. این قانون همچنین زمان تابستانی را در کشور تعیین کرد. زمان تابستانی در سال 1919 لغو شد ، اما زمان استاندارد در مناطق زمانی همچنان در قانون باقی ماند ، و کمیسیون تجارت بین ایالتی (ICC) دارای اختیارات بیش از مرزهای منطقه زمانی در این حوزه می باشد.
بسیاری از کشورها از اواخر دهه 1920 شروع به استفاده از مناطق زمانی ساعتی کردند. امروزه بسیاری از کشورها از مناطق زمانی استاندارد استفاده می کنند ، اما برخی از مناطق از 30 یا 45 دقیقه انحراف از زمان استاندارد استفاده می کنند. برخی از کشورها مانند چین از یک منطقه زمانی واحد استفاده می کنند حتی اگر قلمرو آنها بیش از 15 درجه طول جغرافیایی باشد.